Μια μπάλα κι ένα δίχτυ

Είμαι γένους θηλυκού και  γι’ αυτό για μένα το ποδόσφαιρο είναι κάτι ..εντελώς χαζό  να το πω; Μια επιφανειακή διασκέδαση να το πω; Κάτι καθαρά για πλάκα να το πω; Γιατί τι παραπάνω μπορεί να είναι 22 τύποι «που κλωτσάνε ένα τόπι» και κερδίζουν περισσότερα από τον ετήσιο προϋπολογισμό μιας μικρής χώρας; Ο κόσμος χάνεται και ο Μπέκαμ, και κάθε Μπέκαμ, κερδίζει δισεκατομμύρια για να βάλει μια μπάλα σε ένα δίχτυ. Ουσιαστικά αυτό και τίποτα παραπάνω. Κανένα έργο, κανένα ουσιαστικό ρεκόρ, τίποτα άλλο παρά μόνο μια μπάλα σε ένα δίχτυ.


Αλλά για τους περισσότερες άντρες το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα: «Δεν θα μπορέσετε ΠΟΤΕ να καταλάβετε τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για τον άντρα» μου έλεγε ένας φανατικός με το άθλημα τύπος. Είναι ο ίδιος που όταν πήρε η Ελλάδα το πανευρωπαϊκό, πήγε στο νοσοκομείο να δει αν είναι καλά, γιατί ένιωθε ότι θα σπάσει η καρδιά του από τη χαρά! «Η ομάδα μου είναι η θρησκεία μου, είδα το βίντεο με την ιστορία της και δάκρυσα» μου είπε ένας άλλος και το πίστευε πραγματικά! Μπορεί να μη  δακρύζουν για τους έρωτες που χάνουν, για τον κόσμο που πεθαίνει γύρω τους, αλλά για την ομάδα τους είναι ικανοί να ρίξουν μαύρο δάκρυ!

Ω! πραγματικά τώρα, μπορεί να είμαι φανατική Ολυμπιακός, αλλά βλέπω ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις ομάδες. Όποιος προσπάθησε  να κατηγοριοποιήσει κοινωνικά τους οπαδούς και να δώσει ένα νόημα στην επιλογή τους, π.χ. εργατιά, προσφυγιά, πλουτοκρατία κ.λπ., καθαρά και ξάστερα, απέτυχε.  

Γιατί ποια είναι η αλήθεια; Η καθαρή αλήθεια;  Όλοι γίναμε οπαδοί της ομάδας μας γιατί όταν είμασταν 2 με 5 χρονών, κάποιος όπως ο μπαμπάς, η μαμά, ο θείος ή ο νονός, απλά μας επηρέασε αρκετά ώστε να ακολουθήσουμε την επιλογή του. Το οποίο δηλώνω, δεν είναι καθόλου μα καθόλου σωστό. Το παιδί πρέπει να αποφασίζει ΜΟΝΟ ΤΟΥ. Να δει ποια ομάδα είναι η καλύτερη, ποια του ταιριάζει και τελικά να αποφασίσει. Έτσι, ώστε να γίνει σωστός φίλαθλος και όχι ‘οπαδός’...

Πρέπει να σας αφήσω τώρα, γιατί πάω να πάρω στο 1,5 χρονών βαφτιστήρι μου μια πολύ ωραία ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΗ λαμπάδα. Δεν  πάει να λέει η κουμπάρα ότι το παιδί θα γίνει ‘πράσινο’; Δεν μπορώ να το αφήσω να στεναχωριέται έτσι για μια ζωή!    

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 25/3/2010

Share

Η Ευτυχία των Άλλων

Δεν πιστεύω στην Ημέρα της Γυναίκας. Είναι σα να γιορτάζουμε το αυτονόητο, το ήδη κερδισμένο. Αλλά κάνω λάθος. Σήμερα οι γυναίκες κατακτούν πλέον το τελευταίο κάστρο: ΕΠΙΛΕΓΟΥΝ το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή τους.

Οι άντρες παραδοσιακά θέτουν τον εαυτό τους ως σημαντικότερο. Είτε παντρευτούν είτε όχι, δύσκολα εγκαταλείπουν τις συνήθειές τους. Η επιτυχία ή το χόμπυ τους παραμένει το κέντρο της ζωής τους. Γιατί ΑΝ ήταν η οικογένεια πρώτη προτεραιότητα, ανάλογες θα ήταν και οι ώρες που ΄ξοδεύουν΄σε αυτήν...Τα παιδιά από την άλλη, θέτουν επίσης τον εαυτό τους πρώτο. Τις ανάγκες, τα θέλω, τα βολέματά τους.  Έτσι είναι ΟΛΑ τα παιδιά. Μικρά ή μεγάλα.

Η γυναίκα όμως παραδοσιακά ασχολείται ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ. Κάθε μέρα καλείται να φροντίσει, να μαγειρέψει, να νταντέψει, να σκουπίσει, να εργαστεί, να δημιουργήσει ερωτική ατμόσφαιρα. Όλα μαζί. Ένας αχταρμάς στο μυαλό της. Και μια αιώνια κριτική στο πρόσωπό της. Από όλους. Ακόμα κι από την ίδια.

Μα τώρα όλα αλλάζουν. Νέες έρευνες, αλλά και μια απλή ματιά γύρω μας, δείχνει ότι όλα αποκαθηλώνονται. Η νέα γυναίκα παραγκωνίζει τις τύψεις της, επιλέγοντας  να εργαστεί ακόμη και κατά την κρίσιμη ηλικία των 2 πρώτων χρόνων του παιδιού. Γιατί τί είναι σημαντικότερο να δώσει στο παιδί της, χρόνο ή λεφτά;  Η απάντηση αυτονόητη, γι’ αυτό και γράφω ότι ΕΠΙΛΕΓΕΙ. Επιπλέον, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιευμένη έρευνα*, η νέα γυναίκα απελευθερώνεται ακόμα περισσότερο σεξουαλικά, προτιμώντας (ένα  40% των ερωτηθέντων) νεότερους συντρόφους (όπως ΑΙΩΝΕΣ τώρα οι άντρες). Παράλληλα παραδέχεται ότι θεωρεί ιδιαίτερα σημαντική την καλή εμφάνιση (όπως παραδοσιακά οι άντρες). Και τέλος,  ένα ηχηρό 60% των γυναικών της έρευνας ομολογεί ότι έχει υπάρξει άπιστη, όπως χιλιάδες χρόνια τώρα, είναι οι άντρες.

Κανείς δεν ξέρει που θα μας οδηγήσει αυτό.  Μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη καταστροφή. Μπορεί και όχι. Αλλά τουλάχιστον, δεν θα περάσουμε τα χρόνια της ζωής μας, χωρίς να έχουμε κάνει αυτό που έπρεπε να είχε γίνει χιλιάδες  χρόνια τώρα. Να βάλουμε κι εμείς, για πρώτη φορά, τον εαυτό μας πρώτο.      

*Η έρευνα πραγματοποιήθηκε σε δείγμα 1.800 γυναικών, ηλικίας 34 έως 45 ετών από το Ανδρολογικό Ινστιτούτο. 

Φωτογραφία: Ναύπλιο, Μιχάλης Πετρόπουλος

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 18/3/2010

Share

Κρίση; Ποια κρίση;

Επιτέλους τα κατάφερα!  Ένα υπέροχο, μοναδικό, καταπληκτικό ρολόι, το πρώτο μου designer-άτο, είναι στον καρπό μου! Βαρέθηκα να φοράω τα απλά, συνηθισμένα ρολόγια μου. Ήθελα κάτι κομψό, που να μπορώ να φοράω κάθε μέρα, για πολλά χρόνια, χωρίς να φύγει από τη μόδα. Αλλά παράλληλα να είναι νεανικό, θηλυκό και σύγχρονο. Έψαξα στο ίντερνετ, κοίταξα στα μαγαζιά και τελικά είναι δικό μου!

Εντάξει, στοίχισε κάτι παραπάνω για ένα μαραφέτι που απλά δείχνει την ώρα. Εξάλλου το δικό μου δείχνει ΚΑΙ την ημερομηνία ΚΑΙ την ημέρα της εβδομάδας! Σιγά, επειδή δεν ξέρει πότε ο μήνας έχει 30 και πότε 31 και πρέπει να το ρυθμίζεις λιγουλάκι; Λεπτομέρειες. Αν δείτε πόσο όμορφα στρας έχει..! τι ωραίο που είναι το mother-of-pearl καντράν..! τα προσεγμένα του φινιρίσματα και το κομψό ατσάλινο μπρασελέ...σίγουρα θα το ερωτευόσασταν κι εσείς!


Φώτο: H απάντησή μας στο εξώφυλλο του περιοδικού Focus:‘Greeks keep shopping!’

Μήνες αποταμίευα τα απαραίτητα χρήματα και στο τέλος το ρολόι των ονείρων μου έγινε δικό μου. Εντάξει, ξέρω ξέρω, ξεκίνησε οικονομική κρίση και δεν είναι καιρός για πολυτέλειες! Αλλά το είχα προγραμματίσει εδώ και καιρό. Α! Δεν θέλω γκρίνιες! Εξάλλου ένα τέτοιο ρολόι το δικαιούμαι μετά από τόσα χρόνια δουλειάς! Δεν είμαι πια κοριτσάκι να φοράω χαζομάρες. Και σιγά, επειδή η αγοραστική του αξία σχεδόν αγγίζει  το μηνιαίο εισόδημα μιας υπαλλήλου, πρέπει να το κάνετε θέμα;  Άσε που είναι μοναδικό κομμάτι και δύσκολα θα το δω σε άλλο χέρι!

Αυτά είπα στον εαυτό μου πέρσι, όταν ξεκίνησε η κρίση, αυτά λέω τώρα και σε εσάς! Μέχρι προχτές, που έξω από το φροντιστήριο της γειτονιάς πρόσεξα ένα  κορίτσι. Γελούσε με τις φίλες της, είχε ανέμελο κότσο τα μαλλιά και ήταν έτοιμη να ανέβει στο μάθημα της.  Ένα κορίτσι που τώρα μαθαίνει τι σημαίνει ζωή, αλλά δεν ξέρει ακόμα τι σημαίνει δουλειά. Ένα κορίτσι που σε μερικά χρόνια, ΑΝ βρει δουλειά, θα παίρνει 700 ευρώ. Ένα παιδί που χρωστάει -σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία- 30.000 ευρώ.  Ήταν δεν ήταν 15 χρονών. Και μαντέψτε τι φορούσε στο χέρι του.  Ένα ολοκαίνουργιο ρολόι,  ίδιο με το πανάκριβο ρολόι μου...  


Το γλυπτό είναι έργο του ανατρεπτικού Βρετανού καλλιτέχνη Bansky. Η φωτογραφία είναι το Daniel Durrans. 


Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 11/3/2010.

Share

Ένα απλωμένο χέρι

Μια φιγούρα στέκεται μπροστά μου. Το χέρι απλωμένο, τα λόγια όχι ακριβώς ξεκάθαρα. «Η αδερφή μου έχει κι ένα πρόβλημα και αν μπορείτε να μου δώσετε 1-2 ευρώ...».  Είναι απόγευμα Δευτέρας. Ο δρόμος αν και κεντρικός είναι άδειος. Δεν βλέπω καμία κοπέλα. Δεν υπάρχει κανείς εκεί, εκτός από εμάς τους δυό. Τον κοιτάω. Είναι ένα παιδί 18-20 χρονών. Πρόσωπο καθαρό, ρούχα καθαρά, βλέμμα...βλέμμα καθαρό. Παράξενα καθαρό.

Τόσα χρόνια και δεν έχω μάθει να τους ξεχωρίζω. Τους κοιτάω στα μάτια για να καταλάβω αν είναι χρήστες  και δεν μπορώ να απαντήσω με σιγουριά. Εκτός αν παραπατάνε. Αλλά σ’ αυτό το παιδί δεν έβλεπα τίποτα παράξενο. Εκτός από το να ζητιανεύει στο δρόμο. 

Η αντίδραση μου προς τους ζητιάνους εξαρτάται από τη διάθεση της ημέρας. Αν έχω νεύρα, δεν τους δίνω τίποτα, ούτε καν τους κοιτάω. Σκέψεις πλημμυρίζουν το μυαλό μου: «Εμείς (ή εγώ) γιατί δουλεύουμε; Ηλίθιοι είμαστε; Να πας να δουλέψεις» και συνεχίζω «Γιατί να σου δώσω; Για να πάρεις πάλι ναρκωτικά;». Τους λέω, «δεν έχω» κι ας είναι γεμάτο το πορτοφόλι.

Μόνο που μόλις πω όχι και φύγουν, με πιάνουν οι τύψεις. Σαν κι εκείνο το διαβολάκι και αγγελάκι που σου μιλάνε ταυτόχρονα στις ταινίες: «Σιγά τσιγκούνα, για 2 ευρώ; Ούτε ένα πακέτο τσίχλες», «Δεν αντέχουν όλοι κάθε μέρα δουλειά, δουλειά, δουλειά, και δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες». Ή πάλι σκέφτομαι, «Αφού ξέρεις ότι η κοινωνική πρόνοια στην Ελλάδα είναι χάλια...». Και χιλιάδες ακόμα σκέψεις.

Του είπα «όχι, δεν έχω». Ψέμματα. Μόλις είχα τον μηνιαίο μισθό στην τσάντα, ζεστό ζεστό και έτοιμο για κατανάλωση. Αλλά δεν του έδωσα ούτε ευρώ. Με ευχαρίστησε και έφυγε. Μέσα σε 2 λεπτά είχα βγάλει  5 ευρώ από την τσάντα και τον έψαχνα. Πουθενά. Χώθηκε σε ένα στενό και πάει, χάθηκε.

Θυμάστε το 15χρονο παιδί που είχε φύγει από το σπίτι του και στριφογύριζε και στην Αργολίδα;  Το είχα πετύχει και μου είχε ζητήσει λεφτά. Αρνήθηκα  (ήταν μια τέτοια μέρα). Φαινόταν 19-20 χρονών, κουβαλούσε μια βαλίτσα. Όταν τον είδα στην τηλεόραση, στεναχωρήθηκα. Το αγγελάκι μέσα μου άρχισε: «Αν το ήξερα, θα του είχα δώσει. Ίσως να μιλούσαμε και να το είχα βοηθήσει. Που να φανταστώ;». Και τότε πετάχτηκε το διαβολάκι : «Ε, τότε, γιατί το ξαναέκανες;». Πείτε μου τώρα, τι να μου πω;   

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 4/3/2010

Share

To graffiti or not to graffiti?

Γκράφιτι. Για μένα μια αντιπαθητική λέξη. Αυτές οι μουτζούρες εφήβων στις πόρτες, στα παγκάκια, στους τοίχους  κατοικιών, θεωρώ ότι είναι ότι πιο κακόγουστο στην πόλη. “Δεν με ενδιαφέρει το ψευδώνυμο σου χρυσό μου, αλλά κυριότερα δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να λερώσεις τον ωραίο μου τοίχο, με την απόχρωση που διάλεξα για να ομορφύνω το σπίτι μου για να βγάλεις εσύ τα κοινωνικά σου απωθημένα”, θέλω να φωνάξω δυνατά σε ένα ‘γκραφιτά’, έτσι και τον πιάσω επί το έργο. Το βρίσκω ανόητο να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον βάζοντας τις υπογραφές τους ( ή‘tag’, αυτές οι λέξεις γραμμένες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που στα μάτια των μυημένων είναι διαφορετικές) σε όσα περισσότερα μέρη μπορούν για να φαίνονται περισσότερο. Θέλω χρόνια τώρα να τους πω ότι η υπογραφή του καλλιτέχνη μπαίνει κάτω από το δημιούργημα του κι όχι σκέτη, χωρίς τέχνη, χωρίς έργο. Αλλά τι να κάνεις, παιδιά είναι, την τρέλα τους θα κάνουν. Στο τέλος, παίρνεις μια μπογιά, και ξαναβάφεις.

Όταν διάβασα ότι η εκδήλωση ΄Μέρες Πορτοκαλιού 2010» θα περιλαμβάνει δημιουργίες graffiti με θέμα το τιμώμενο φρούτο, από τους σπουδαστές της σχολής Καλών Τεχνών του Ε.Μ.Π. το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ‘ωχ, κι άλλες μουτζούρες ψευτοτέχνης’. Όμως, όπως οι φωτογραφίες εδώ  ‘φωνάζουν’, τα παιδιά κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πραγματικό έργο τέχνης, με ταυτότητα, κρυφά μηνύματα, ύφος και άποψη. Τα χρώματα είναι υπέροχα, σταματάς πραγματικά να το χαζέψεις!

Οι σοβαροί γκραφιτάδες ευτυχώς συμφωνούν μαζί μου και αναφέρουν ότι ζωγραφίζουν εικόνες που έχουν ένα μήνυμα. Επίσης ζωγραφίζουν για να αλλάξουν το μουντό τοπίο και να δώσουν χρώμα στην πόλη. Ρωτάνε πριν κάνουν ένα μεγάλο έργο, αν κι αυτό για μένα χάνει λίγο από την επαναστατική τους διάθεση. Αλλά, πάντα, μα πάντα σχεδιάζουν και χρησιμοποιούν σχέδιο και χρώμα. Γι΄αυτό και στο ανιψάκι μου που έχει αγοράσει τα σπρέι του κι είναι έτοιμο να γίνει γκραφιτάς,  αντί να το ειρωνευτώ, του είπα, κάνε ότι θέλεις, αλλά φρόντισε να είναι τέχνη.

Φωτογραφίες:  Όλγα Παπαδοπούλου, Αντωνία Παζιώτα

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 4/3/2010

Share