Γκράφιτι. Για μένα μια αντιπαθητική λέξη. Αυτές οι μουτζούρες εφήβων στις πόρτες, στα παγκάκια, στους τοίχους κατοικιών, θεωρώ ότι είναι ότι πιο κακόγουστο στην πόλη. “Δεν με ενδιαφέρει το ψευδώνυμο σου χρυσό μου, αλλά κυριότερα δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να λερώσεις τον ωραίο μου τοίχο, με την απόχρωση που διάλεξα για να ομορφύνω το σπίτι μου για να βγάλεις εσύ τα κοινωνικά σου απωθημένα”, θέλω να φωνάξω δυνατά σε ένα ‘γκραφιτά’, έτσι και τον πιάσω επί το έργο. Το βρίσκω ανόητο να ανταγωνίζονται ο ένας τον άλλον βάζοντας τις υπογραφές τους ( ή‘tag’, αυτές οι λέξεις γραμμένες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που στα μάτια των μυημένων είναι διαφορετικές) σε όσα περισσότερα μέρη μπορούν για να φαίνονται περισσότερο. Θέλω χρόνια τώρα να τους πω ότι η υπογραφή του καλλιτέχνη μπαίνει κάτω από το δημιούργημα του κι όχι σκέτη, χωρίς τέχνη, χωρίς έργο. Αλλά τι να κάνεις, παιδιά είναι, την τρέλα τους θα κάνουν. Στο τέλος, παίρνεις μια μπογιά, και ξαναβάφεις.Όταν διάβασα ότι η εκδήλωση ΄Μέρες Πορτοκαλιού 2010» θα περιλαμβάνει δημιουργίες graffiti με θέμα το τιμώμενο φρούτο, από τους σπουδαστές της σχολής Καλών Τεχνών του Ε.Μ.Π. το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν ‘ωχ, κι άλλες μουτζούρες ψευτοτέχνης’. Όμως, όπως οι φωτογραφίες εδώ ‘φωνάζουν’, τα παιδιά κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα πραγματικό έργο τέχνης, με ταυτότητα, κρυφά μηνύματα, ύφος και άποψη. Τα χρώματα είναι υπέροχα, σταματάς πραγματικά να το χαζέψεις!
Οι σοβαροί γκραφιτάδες ευτυχώς συμφωνούν μαζί μου και αναφέρουν ότι ζωγραφίζουν εικόνες που έχουν ένα μήνυμα. Επίσης ζωγραφίζουν για να αλλάξουν το μουντό τοπίο και να δώσουν χρώμα στην πόλη. Ρωτάνε πριν κάνουν ένα μεγάλο έργο, αν κι αυτό για μένα χάνει λίγο από την επαναστατική τους διάθεση. Αλλά, πάντα, μα πάντα σχεδιάζουν και χρησιμοποιούν σχέδιο και χρώμα. Γι΄αυτό και στο ανιψάκι μου που έχει αγοράσει τα σπρέι του κι είναι έτοιμο να γίνει γκραφιτάς, αντί να το ειρωνευτώ, του είπα, κάνε ότι θέλεις, αλλά φρόντισε να είναι τέχνη.
Φωτογραφίες: Όλγα Παπαδοπούλου, Αντωνία Παζιώτα
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 4/3/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου