Ένα κάστρο, μα τι κάστρο...

Μπορεί  να μην είναι γνωστό, κι οι ‘ξένοι’ να το περιφρονούν. Μπορεί να μην θεωρείται το πιο όμορφο του κόσμου, καθώς  έχουν μείνει μόνο τα τείχη του και οι πύργοι του. Μπορεί να μην είναι αγαπημένο και πολυτραγουδισμένο, όπως άλλα...

Κι όμως, αυτό το ταπεινό οχυρό στέκει εκεί από το 10ο αιώνα μ.Χ., ενώ πριν υπήρχε στη ίδια θέση ακρόπολη των αρχαίων Ελλήνων. Δηλαδή έχει ‘επιζήσει’ πάνω από χίλια χρόνια. Στα χώματα του  πέθαναν πάμπολλοι στρατιώτες, Τούρκοι, Ενετοί, Φράγκοι, Έλληνες. Στα τείχη του οχυρώθηκε ο Υψηλάντης, καθυστερώντας τον Δράμαλη και οδηγώντας τον Κολοκοτρώνη στην συντριπτική του νίκη. Ναι, ναι, η Ελλάδα οφείλει μέρος της ελευθερίας της και σ’ αυτό το ταπεινό κάστρο...

Το κάστρο στην κορυφή του λόφου της πόλης του Άργους είναι σαν το ίδιο το Άργος. Είναι σαν το ασχημόπαπο που μόνο η μητέρα του η πάπια θεωρούσε όμορφο, γιατί το έβλεπε με τα μάτια της αγάπης. Είναι σαν το τέρας του παραμυθιού που η πεντάμορφη αγάπησε για τον χαρακτήρα του...κι όχι για την ομορφιά του. Για μένα, είναι το ομορφότερο κάστρο του κόσμου.

Πολλοί λένε ότι το Άργος είναι ίσως η ασχημότερη πόλη της Ελλάδας. Και δεν το λένε μόνο οι άσπονδοι φίλοι του στο Ναύπλιο. Το λένε κι άλλοι, περαστικοί. Μάταια οι Αργείτες επικαλούνται την πλούσια ιστορία της πόλης. Μάταια καυχιόνται ότι είναι επισήμως αναγνωρισμένη ως ‘η αρχαιότερη  συνεχώς κατοικούμενη πόλη της Ευρώπης’. Μάταια δείχνουν το αρχαίο θέατρο..Μάταια. Κανένας ξένος δεν αγάπησε το Άργος.

Αλλά εγώ το αγαπώ. Πολύ. Και το κάστρο και το Άργος. Όταν επέστρεφα από ξένα μέρη το πρώτο πράγμα που έβλεπα ήταν αυτό το κάστρο. Η ψυχή μου αμέσως ηρεμούσε, ότι άσχημο  κι αν είχε προηγηθεί. Γιατί όπως λένε και οι αγγλόφωνοι “Home is where the heart is” , δηλαδή ‘σπίτι είναι όπου είναι η καρδιά ”.

Ας  λένε λοιπόν. Ας λένε ότι θέλουν. Δεν ιδρώνει το αυτί μου. Καθένας αγαπά αυτό που θέλει. Αυτό που έχει. Κι όποιος δεν θέλει, να φύγει, να πάει αλλού. Μόνο να μην μένει στο Άργος και να κατηγορεί το Άργος. Κι ας κάνει τον κόπο ν’ ανέβει έστω μια φορά στο κάστρο, και θα δει μια πραγματικά υπέροχη θέα, ίδια με αυτή που είχαν δει χιλιάδες πρόγονοί μας.  Την Αργολίδα μας.

Η υπέροχη αεροφωτογραφία είναι του Κώστα Ρωσσίδη από την αερολέσχη Σερρών και ήταν η αφορμή για το ονειροπόλημα αυτής της εβδομάδας. Ευχαριστούμε.

Πρώτη Δημοσίευση:

Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Share

Πρωτεύουσα: Το κουστούμι δεν κάνει τον παπά

‘Στην Αθήνα, οι μισοί ζουν κλέβοντας τους άλλους μισούς’ λέει ένα πολύ δικό μου άτομο που έχει ζήσει, ή καλύτερα που έχει επιζήσει ζώντας στην Αθήνα. Το θεωρώ υπερβολικό, έχει μια τέτοια τάση όταν είναι απογοητευμένος ή θυμωμένος με κάτι. Κοιτώντας όμως λίγο πιο προσεκτικά τις δουλειές φίλων και γνωστών στην Αθήνα, η εικόνα άρχισε να ξετυλίγεται μπροστά μου.

Οι φίλοι μου οι τραπεζικοί; Φοράνε το καλό τους κουστούμι και πουλάνε δάνεια και κάρτες σαν να είναι αέρας, ενώ ξέρουν πάρα πολύ καλά πόσο δύσκολο είναι να αποπληρωθούν. Δεν θα στο πουν ποτέ όμως. Εάν δεν πουλήσουν, απλά θα απολυθούν. Οι επιχειρηματίες; Όλοι ανεξαιρέτως προσφέρουν με χαρά στον εργαζόμενο τους 12ωρη καθημερινή (συν Σαββατοκύριακα) εργασία, μαζί με μειωμένο ΙΚΑ, λιγότερα ένσημα και φυσικά απλήρωτες υπερωρίες. Κι όσο μεγάλοι και τρανοί είναι, τόσο πιο κλέφτες. Αλλιώς πως θα πάρουν ακριβότερο αυτοκίνητο και καλύτερες διακοπές; Οι δημόσιοι υπάλληλοι: Ω! Είναι γνωστό πια...λουφάρουν και ξαναλουφάρουν ενώ πληρώνονται κανονικά και με το νόμο. Ξέρω προσωπικά άτομα που δεν πάνε καν στην εργασία τους. Το σύστημα το ανέχεται. Οι σερβιτόροι; Πολλοί ξέρουν ότι το φαγητό είναι μπαγιάτικο, ίσως και επικίνδυνο αλλά είναι ‘θέμα του μαγαζιού’, όχι δικό τους, συνεπώς δεν έχει σημασία. Οι μπάρμαν: Συνήθως δεν ξέρουν αν τα ποτά που σερβίρουν είναι ή δεν είναι μπόμπα, κι αν το ξέρουν…σιγά... οι πελάτες ‘ας πρόσεχαν’.

Κι όλα αυτά είναι μόνο στις ‘κανονικές’, κοινωνικά αποδεκτές επιχειρήσεις. Γιατί στην αγαπημένη μας πρωτεύουσα, ολόκληρες εταιρίες έχουν στηθεί με μοναδικό σκοπό να ξεγελάσουν τον πελάτη τους. Δήθεν κτηματομεσιτικά γραφεία, εταιρίες πυραμίδες, timesharing, γραφεία συνοικεσίων, σύμβουλοι επιχειρήσεων, ‘εμπορικές’ εταιρίες. Έχουν πάντα κουστουμαρισμένους υπαλλήλους αλλά έχουν κι εκατοντάδες θύματα. Δούλεψα σε 3-4 διαφορετικές, πολύ γνωστές, με κύρος και καλή φήμη εταιρίες και δεν υπήρχε μια φορά που δεν είπα ψέματα και δεν ‘κορόιδεψα’ πελάτη. Επίσης δεν υπήρχε φορά που δεν με κορόιδεψαν κι εμένα οι διευθυντές και οι ανώτεροί μου. «Δεν θέλω να λέω ψέματα» τους έλεγα. «Μην ανησυχείς, εμείς λέμε αλήθεια στους πελάτες μας». Και ανακάλυπτα μετά από λίγο καιρό ότι τα περισσότερα ήταν αέρας...

Δεν συμβαίνει το ίδιο στην επαρχία. Μπορεί να καθυστερήσεις μια παραγγελία ή να πεις ένα μικρό ψέμα για να καλύψεις ένα επίσης μικρό παράπτωμα, αλλά είσαι υποχρεωμένος να διορθώσεις τα λάθη σου. Εάν δεν το κάνεις, μένεις άνεργος ή χρεωμένος. Δακτυλοδεικτούμενος επιχειρηματίας συνήθως δεν επιζεί, και κλέφτης υπάλληλος έχει χαθεί.

Να που τελικά οι μικρές κοινωνίες, που σύμφωνα με πολλούς νέους «δεν έχουν δυνατότητες και ευκαιρίες» έχουν και τα καλά τους. Και τώρα, το κλίμα έχει αντιστραφεί. Πλέον, όπως με διαβεβαίωσε φίλος μου και γνώστης, υπάρχουν κι εδώ επαγγελματικές ευκαιρίες. Και αν παρατηρήσω το κύμα των νέων που αφού σπούδασε και δούλεψε στην πρωτεύουσα, επέστρεψε πίσω στην επαρχία, η αισιοδοξία τολμά να ξεμυτίσει. Τελικά, ίσως να υπάρχει ‘λαμπρό επαγγελματικό μέλλον’ κι εδώ. Κι ας μην φοράς κουστούμι.

Πρώτη Δημοσίευση:

Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Share