Στη μέση του θέρους, ένα χειμωνιάτικο παραμύθι...

Έχω αγαπήσει κι εγώ το Θέατρο της Επιδαύρου για τις τραγωδίες και τις κωμωδίες των αρχαίων μας. Όταν όμως μου παρουσιάστηκε η ευκαιρία να δω την αγγλόφωνη παράσταση του Shakespeare με τον Ethan Hawke, σε σκηνοθεσία του τιμημένου με Όσκαρ Sam Mendes, δεν την άφησα να ξεφύγει. Το ‘Χειμωνιάτικο Παραμύθι’ δεν το ήξερα και γρήγορα ανακάλυψα ότι είναι όντως από τα λιγότερο γνωστά έργα του. Το γιατί θα το δείτε παρακάτω...

Η παράσταση αρχίζει νωχελικά, με μικρές εντάσεις και βρετανικό ρυθμό. Ένιωθα ότι απλά βρισκόμουν και παρακολουθούσα το έργο σε μια αίθουσα θεάτρου στο Λονδίνο, καθώς τόσο το σκηνικό όσο και η ερμηνεία των ηθοποιών περιοριζόταν στην ορθογώνια σκηνή που είχαν τοποθετήσει μέσα στον αιώνιο κύκλο. Σιγά σιγά όμως, το καλοπαιγμένο δράμα της ανόητης ζήλιας του βασιλιά που τον οδηγεί στην αλλοφροσύνη ενώ κατευθύνει τη γυναίκα και τα παιδιά του στο θάνατο, κορυφώθηκε και με συγκίνησε...

«Καλύτερα να απαγορεύσεις στη θάλασσα να υποτάσσεται στο φεγγάρι...παρά να καταλαγιάσεις την τρέλα που ρίζωσε και ζει στο σώμα του» μονολογεί ο απελπισμένος σύμβουλος του.

Κι εκεί που το δράμα κορυφώνεται, να ο Ethan Hawke! Σε κωμικό ρόλο, παίζει ένα μικροαπατεώνα τροβαδούρο που σε όλο το υπόλοιπο έργο κλέβει την παράσταση. Ήταν εξαιρετικός. Απλά εξαιρετικός...

Το έργο είναι διανθισμένο με σταυροκοπήματα, αναφορές στο μαντείο των Δελφών και τον Απόλλωνα και αριστοφανικό χορό με μπαλόνια στα στήθη των γυναικών και τα σκέλια των αντρών. Μια πρόβαλε το βρετανικό φλέγμα και μια ξετρύπωνε ο Αριστοφάνης και με προκαλούσε. Το δράμα παντρεύτηκε την κωμωδία κάνοντας τελικά την υπόθεση του έργου ασυνήθιστη αλλά μαγευτική.

Η άδεια μπλε σκηνή στο τέλος έμεινε να μου προκαλεί νοσταλγία. Υποσχέθηκα στο εαυτό μου ότι ναι!, παρόλη την μέτρια μετάφραση στους υπέρτιτλους, θα ξαναδώ με μεγάλη χαρά Shakespeare μαζί με λίγο οσκαρική δόξα στο Αρχαίο θέατρό μας. Ειδικά αφού, πιστό στο Hollywood, το έργο είχε φυσικά happy end!

Πρώτη Δημοσίευση: Εφημερίδα "Τα Αργολικά" - Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Share

Μια αλλιώτικη βιτρίνα...

Περπατώντας μια καυτή μέρα στους δρόμους του Μιλάνου...ουπς, του Άργους ήθελα να πω, αφηρημένη -ως συνήθως- και βιαστική, βρέθηκα ξαφνικά μπροστά σ’ ένα απίθανο θέαμα, μια εικόνα κατευθείαν βγαλμένη από άλλη εποχή.   

Μια κομψότατη χρυσή πολυθρόνα, ένας επιβλητικός πολυέλαιος, υπέροχες σκαλιστές κορνίζες και πολλά ακόμα στοιχεία άκρατου ρομαντισμού, με καλούσαν σ’ ένα δικό μου, πολυτελές μπουντουάρ! O Frank Sinatra και το ‘Strangers in the night’ ήχησαν στα αυτιά μου... Όχι, δεν βρισκόμουν στο Μιλάνο, ούτε στο Παρίσι, ούτε καν στο Λονδίνο, αλλά σε ένα απλό πεζόδρομο, γεμάτο γέλια από παρέες και εξορμήσεις βιαστικών shopper. 

Κοιτώντας πιο προσεκτικά -αφού η βιτρίνα με είχε ήδη κερδίσει- ερωτεύτηκα με την πρώτη ματιά την φούξια μακριά τουαλέτα, που με μετέφερε σε άλλες, χαμένες για πάντα εποχές..Τότε που οι άντρες κυκλοφορούσαν πάντα με κουστούμι κι άνοιγαν τις πόρτες στις κυρίες, οι οποίες φορούσαν ασορτί καπελάκι και γάντια, ενώ φλέρταραν μαζί τους παρά μόνο με τα μάτια. Εποχές που ήθελα πάντα, έστω και για λίγο να ζήσω....

Και να που μεταφέρθηκα για λίγα λεπτά σε αυτή την εποχή, απλά από μερικά καλλιτεχνικά αυτοκόλλητα βιτρίνας, και την λέξη skonto να με κάνει έστω και για λίγο ιταλιάνα! Κι ας ήμουν σε ένα απλό πεζόδρομο, κι ας είχε καύσωνα, τέτοια δροσιά, σας λέω ειλικρινά, είχα καιρό να νιώσω...

Πρώτη Δημοσίευση: Εφημερίδα " Τα Αργολικά" - 6 Αυγούστου 2009

Share