Ψαρομαχαλάς

Το μεγάλο, το επιβλητικό και το αρχοντικό πάντα τραβά το βλέμμα μας. Σε μια τέτοια πόλη για παράδειγμα, θα πρόσεχες τους μεγάλους ανοιχτούς χώρους, την απέραντη θάλασσα μπροστά σου, τα επιβλητικά νεοκλασσικά, τα εντυπωσιακά κάστρα σε βουνό και θάλασσα... Όλα μεγάλα και φωτεινά, φτιαγμένα για να μένεις με το στόμα ανοιχτό.

Μα καμιά φορά, η ομορφιά κρύβεται και στα μικρά, τα ταπεινά, τα φτωχικά.

Κρύβεται σε στενά σοκάκια και σε παλιά σπίτια. Σε γάτες-θηρευτές που παραμονεύουν στη γωνιά και κρύβονται όταν σε δουν, λες και είσαι εχθρός.  Στις ταπεινές ανθισμένες μολόχες σε παλιές κεραμικές γλάστρες με ξεθωριασμένα χρώματα. Στα ζιζάνια που επιμένουν να ξεφυτρώνουν ανάμεσα στις πέτρες, που επιμένουν να ζουν. Στις λιτές μπουκαμβίλιες με μόνο στολίδι στα συνήθως γυμνά κλαδιά, τα άνθη τους.  Η πραγματική ομορφιά κρύβεται σε κτίρια είτε ψηλά είτε χαμηλά, αλλά όλα απλά, απέριττα, με μικρές ή μεγάλες αυλές μισοκρυμμένες πίσω από μάντρες. Σε σκαλάκια πλακόστρωτα με περίεργες γωνιές, χωρίς τελειότητα, που πρέπει να πατάς γερά, δυνατά, με όλη σου την αποφασιστικότητα επιστρατευμένη.  

Κρύβεται σε ανηφόρες που θέλουν γερή ψυχή και χαρίζουν λίγο λαχάνιασμα, έτσι, για να θυμάσαι για πάντα τη χαρά που σου έδωσε η προσπάθεια. Σε θέα μοναδική, με την παλιά πόλη να φανερώνει από ψηλά όλα της τα μυστικά. Σε όνομα ταπεινό, συνθετικό δυο λέξεων που δεν έχουν και το μεγαλύτερο κύρος. Με ιστορία μεγάλη, γεμάτη χαρέςαλλά και δράματα και γωνιές που έχουν πάντα κάτι να σου ψιθυρίσουν, κάτι να σου αφηγηθούν.

Καμιά φορά, το ταπεινό είναι και το ομορφότερο. Το απλό είναι και το υπέροχο. Πρέπει να ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σου για να το νιώσεις. Πρέπει να ανέβεις ψηλά για να το δεις. Πρέπει να προσπαθήσεις, να μοχθήσεις, να παλέψεις. Αλλά όταν τα καταφέρεις, πρόσεξε, η ομορφιά του μπορεί να σε θαμπώσει.


Φωτογραφίες: Γιάννης Σωτηρόπουλος, Μπάμπης Σχοινάς

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 29/4/2010

Share

Ταξίδι σε απόσταση αναπνοής

Όταν κάτι το έχεις εύκολο, απλό, ίσως και να μην ασχοληθείς καθόλου να το γευτείς, να το αποκτήσεις, να το ζήσεις. Όταν όμως έχεις την ευκαιρία μια φορά στα 2-3 χρόνια να το νιώσεις, τότε τρέχεις, τρέχεις  να προλάβεις... 

Κάπως έτσι βρέθηκα στο Μουσικό Κουτί στο Άργος για τη μουσική βραδυά με το Χρήστο Θηβαίο. Τι κι αν έχεις ξαναδεί τον ίδιο καλλιτέχνη τόσες φορές σε συναυλίες; Τίποτα δεν είναι το ίδιο με την μικρή μουσική σκηνή της επαρχίας. Αντί για χιλιάδες άτομα, διακόσια το πολύ. Αντί να βλέπεις μια φιγούρα από μακριά, να είναι τόσο κοντά σου που να μπορείς σχεδόν να τον αγγίξεις. Αντί να ακούς περισσότερο,  να βλέπεις...να βλέπεις τα μάτια του, τις γκριμάτσες του (κι ο Θηβαίος έκανε αρκετές)...να βλέπεις τη συγκίνηση του όταν σιγοτραγουδούσαμε τραγούδια μαζί του...Σαν μικρό παιδί χαιρόταν,  που ξέραμε τους στίχους, που οι φωνές μας ενώνονταν σαν μια.

Μας τίμησε! Ανέφερε τα πρώτα του βήματα που ήταν και στο Άργος, τις πρώτες του θαυμάστριες από εδώ, μας είπε ανέκδοτα (όπως πάντα), ανέφερε ακόμα και ένα τραγούδι που ο στιχουργός εμπνεύστηκε στην Επίδαυρο. Μα πάνω από όλα μας ταξίδεψε...

Μας ταξίδεψε στην δική του απόλυτα προσωπική μουσική έκφραση, που πήγε από μπαλάντες στο αγγλόφωνο ροκ...Μας μάγεψε με φλάουτο και φλογέρα, πρόσθεσε αρκετή τζαζ, έπαιξε παιχνίδια με τη φωνή και τους στίχους...Μα πάνω από όλα τραγούδησε. Τραγούδησε με τη ψυχή του. Κι αυτό από μόνο του ήταν αρκετό.

Χρήστο σε περιμένουμε με αγωνία να ξαναέρθεις..μην αργήσεις! Δυο χρόνια είναι πολλά...

Φωτογραφίες:  Όλγα Παπαδοπούλου

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 22/4/2010

Share

Ο χρόνος είναι σαν ένα μεγάλο παιδί...

Όταν περιμένεις, πηγαίνει αργά, σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει. Αργά-αργά και με αστάθεια, τα πρώτα του βήματα είναι τόσο μικρά μέχρι να φτάσει στην πολυπόθητη αγκαλιά. Η αναμονή κι η προσμονή -κι ας λένε- σπάνια είναι γλυκιά, συνήθως είναι βασανιστήριο. Το ξέρει καλά ο ερωτευμένος, το ξέρει η μάνα, το ξέρει όποιος περιμένει...Όσο πιο πολύ βιάζεσαι τόσο περισσότερο ο χρόνος επιμένει να αργεί...

Όταν φοβάσαι όμως, έρχεται γρήγορα, ξαφνικά. Σαν το παιδί που πέφτει στην πρώτη του βόλτα με το ποδήλατο, κι όπως φοβόσουν, δεν προλαβαίνεις να το πιάσεις. Ο φόβος, το άγχος, η αγωνία κάνει την ώρα να τρέχει, τόσο γρήγορα που αναρωτιέσαι ‘εκείνο το ρολόι μου πάλι χάλασε;’ Μα όλα του κόσμου τα ρολόγια, δεν μπορούν να προλάβουν αυτόν το χρόνο του φόβου...     

Όταν υποφέρεις, ο χρόνος είναι μακρύς, πολύ μακρύς...Ο πόνος δεν περνάει με τις μέρες, μονολογείς, είναι ψέμα, μεγάλο ψέμα...Κι όμως, κάποια στιγμή καταλαγιάζει..Ίσως να μη φύγει ποτέ, αλλά σίγουρα ηρεμεί. Όμως πάει τόσο μα τόσο αργά, σαν ατέλειωτος μοιάζει, μια ώρα τη νιώθεις σαν χιλιάδες όταν πονάς...

Όταν χαίρεσαι, ο χρόνος τρέχει! Δεν προλαβαίνεις να νιώσεις όλη τη χαρά να σε πλημμυρίζει και πάει, η στιγμή πέταξε! Μακάρι το γέλιο κι οι καλές στιγμές να κρατούσαν περισσότερο, να μην τελείωναν...Αλλά ο χρόνος επιμένει να είναι στη χαρά, πολύ σύντομος. Παράλογα σύντομος.

Μα όταν αγαπάς, τότε ο χρόνος δεν υπάρχει. Αιώνια η χαρά της αγάπης, αιώνια κι η στιγμή. Ο χρόνος διαλύεται σαν σύννεφο από την ήλιο. Γιατί όταν αγαπάς με όλη σου τη ψυχή, το μόνο που υπάρχει είναι η αγάπη. Η πραγματική, η μια και μοναδική αγάπη. Κι ο χρόνος, επιτέλους, δεν υπάρχει πουθενά.  

  

Έμπνευση για το κείμενο έδωσε το ποίημα του Αμερικανού συγγραφέα Henry Van Dyke.

«Ο Xρόνος είναι πολύ αργός για όσους περιμένουν,

 πολύ γρήγορος για όσους φοβούνται, 

πολύ μακρύς για όσους υποφέρουν,

πολύ σύντομος για όσους χαίρονται 

και αιώνιος για όσους αγαπούν.»

Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Πετρόπουλου.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 8/4/2010

Share

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του (γυναικείου) είναι..

Κομμωτήριο, μακιγιάζ,  ρούχα, παπούτσια,  κοσμήματα... Που μας χάνεις, που μας βρίσκεις, να αφιερώνουμε το ..24ωρο του χρόνου μας εκεί! Γιατί πως αλλιώς μπορείς να έχεις το τέλειο χρώμα στην ανταύγεια;  Το σωστό κραγιόν για το δέρμα σου που να ταιριάζει όμως ΚΑΙ με το νύχι; Το παπούτσι που αναδεικνύει  το τελευταίο σου σύνολο; Δεν είναι απλά ζητήματα αυτά...Η αστείρευτη γυναικεία ματαιοδοξία στηρίζεται καθημερινά από μια σειρά επαγγελματιών που συμβουλεύει ώστε ακόμα κι οι πιο άτυχες από εμάς, να μπορούν να μεταμορφωθούν σε μια αξιόλογη εμφανισιακά παρουσία. Ο κόσμος μπορεί να χάνεται...αλλά μια ’σωστή κυρία’ θα εμφανιστεί για καφέ με ταιριασμένο κραγιόν και νύχι. Κι όλοι θα κοιτάξουμε με θαυμασμό..

Όταν βέβαια δεν ασχολούμαστε με αυτά, αναλύουμε και συζητάμε. Όχι βέβαια για την πρόσφατη τρομοκρατική επίθεση (θου κύριε), αλλά τα συναισθήματα μας και κυρίως τους έρωτες. Μπλα μπλα μπλα..ατέλειωτες ώρες αφιερωμένες στο τι νιώθουμε εμείς, ο άλλος, η φίλη, το παιδί, μη σας πω κι ο σκύλος μας. Στη ζωή μας, στις ταινίες, στην αγαπημένη μας σειρά, στα περιοδικά, μια σειρά από διαφορετικές προσεγγίσεις στο ίδιο θέμα εξηγούν τον άβυσσο του γυναικείου κόσμου. Φως στο τούνελ αναρωτιέμαι βρήκε καμία; Ή χάθηκε μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας το ‘Sex and the City’;

Κι αν δεν αρκούν αυτά και θέλουμε να ασχοληθούμε με κάτι πιο ..σοβαρό, έχουμε τη δουλειά μας!  Μπορούμε να αφιερώσουμε ατέλειωτες ώρες στο πως να είμαστε πιο επιτυχημένες, με λιγότερο προσωπικό χρόνο αλλά με την χαρά της επιτυχίας. Τα παιδιά μπορεί να μεγαλώνουν με τη γιαγιά, αλλά η δουλειά είναι δουλειά!

Είμαι εγώ μόνο ή αναρωτιέστε κι εσείς; Μήπως μερικές φορές το γυναικείο ‘είναι’, είναι ΑΒΑΣΤΑΧΤΑ ελαφρύ;  Θέλω να πω στα 16χρονα κορίτσια που γνωρίζω ότι υπάρχουν κι άλλα ενδιαφέροντα στον μάταιο τούτο κόσμο εκτός από το κραγιόν τους και το αγόρι τους. Ότι αν ποζάρουν στο facebook με στάσεις μοντέλου δεν είναι μοντέλα αλλά φαίνονται φτηνές, ακόμα κι αν δεν είναι.  Αλλά ξέρετε τι; Ποια είναι η αμαρτία μας; Τελικά όλες επικεντρωνόμαστε σε αυτό που έχει ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ. Κι αφού έχει μεγαλύτερη ανταπόκριση το να είσαι ΟΜΟΡΦΗ από σκεπτόμενη..αυτό γίνεται κι ο στόχος. Αφού στο κυνήγι του τέλειου συντρόφου δεν έχει σημασία η σκέψη σου, αλλά η εμφανισή σου και ο πικάντικος, θηλυκός χαρακτήρας σου..αυτό θέλουμε και να είμαστε. Γιατί ή ανάλαφρες..ή μόνες. Κι είναι βαριά η καλογερική...  

O πίνακας είναι του Christofer Wilhelm Eckersberg (1841)

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 1/4/2010

Share