Όταν κάτι το έχεις εύκολο, απλό, ίσως και να μην ασχοληθείς καθόλου να το γευτείς, να το αποκτήσεις, να το ζήσεις. Όταν όμως έχεις την ευκαιρία μια φορά στα 2-3 χρόνια να το νιώσεις, τότε τρέχεις, τρέχεις να προλάβεις...
Κάπως έτσι βρέθηκα στο Μουσικό Κουτί στο Άργος για τη μουσική βραδυά με το Χρήστο Θηβαίο. Τι κι αν έχεις ξαναδεί τον ίδιο καλλιτέχνη τόσες φορές σε συναυλίες; Τίποτα δεν είναι το ίδιο με την μικρή μουσική σκηνή της επαρχίας. Αντί για χιλιάδες άτομα, διακόσια το πολύ. Αντί να βλέπεις μια φιγούρα από μακριά, να είναι τόσο κοντά σου που να μπορείς σχεδόν να τον αγγίξεις. Αντί να ακούς περισσότερο, να βλέπεις...να βλέπεις τα μάτια του, τις γκριμάτσες του (κι ο Θηβαίος έκανε αρκετές)...να βλέπεις τη συγκίνηση του όταν σιγοτραγουδούσαμε τραγούδια μαζί του...Σαν μικρό παιδί χαιρόταν, που ξέραμε τους στίχους, που οι φωνές μας ενώνονταν σαν μια.
Μας τίμησε! Ανέφερε τα πρώτα του βήματα που ήταν και στο Άργος, τις πρώτες του θαυμάστριες από εδώ, μας είπε ανέκδοτα (όπως πάντα), ανέφερε ακόμα και ένα τραγούδι που ο στιχουργός εμπνεύστηκε στην Επίδαυρο. Μα πάνω από όλα μας ταξίδεψε...
Μας ταξίδεψε στην δική του απόλυτα προσωπική μουσική έκφραση, που πήγε από μπαλάντες στο αγγλόφωνο ροκ...Μας μάγεψε με φλάουτο και φλογέρα, πρόσθεσε αρκετή τζαζ, έπαιξε παιχνίδια με τη φωνή και τους στίχους...Μα πάνω από όλα τραγούδησε. Τραγούδησε με τη ψυχή του. Κι αυτό από μόνο του ήταν αρκετό.
Χρήστο σε περιμένουμε με αγωνία να ξαναέρθεις..μην αργήσεις! Δυο χρόνια είναι πολλά...
Φωτογραφίες: Όλγα Παπαδοπούλου
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 22/4/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου