Όταν περιμένεις, πηγαίνει αργά, σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει. Αργά-αργά και με αστάθεια, τα πρώτα του βήματα είναι τόσο μικρά μέχρι να φτάσει στην πολυπόθητη αγκαλιά. Η αναμονή κι η προσμονή -κι ας λένε- σπάνια είναι γλυκιά, συνήθως είναι βασανιστήριο. Το ξέρει καλά ο ερωτευμένος, το ξέρει η μάνα, το ξέρει όποιος περιμένει...Όσο πιο πολύ βιάζεσαι τόσο περισσότερο ο χρόνος επιμένει να αργεί...
Όταν φοβάσαι όμως, έρχεται γρήγορα, ξαφνικά. Σαν το παιδί που πέφτει στην πρώτη του βόλτα με το ποδήλατο, κι όπως φοβόσουν, δεν προλαβαίνεις να το πιάσεις. Ο φόβος, το άγχος, η αγωνία κάνει την ώρα να τρέχει, τόσο γρήγορα που αναρωτιέσαι ‘εκείνο το ρολόι μου πάλι χάλασε;’ Μα όλα του κόσμου τα ρολόγια, δεν μπορούν να προλάβουν αυτόν το χρόνο του φόβου...
Όταν υποφέρεις, ο χρόνος είναι μακρύς, πολύ μακρύς...Ο πόνος δεν περνάει με τις μέρες, μονολογείς, είναι ψέμα, μεγάλο ψέμα...Κι όμως, κάποια στιγμή καταλαγιάζει..Ίσως να μη φύγει ποτέ, αλλά σίγουρα ηρεμεί. Όμως πάει τόσο μα τόσο αργά, σαν ατέλειωτος μοιάζει, μια ώρα τη νιώθεις σαν χιλιάδες όταν πονάς...
Όταν χαίρεσαι, ο χρόνος τρέχει! Δεν προλαβαίνεις να νιώσεις όλη τη χαρά να σε πλημμυρίζει και πάει, η στιγμή πέταξε! Μακάρι το γέλιο κι οι καλές στιγμές να κρατούσαν περισσότερο, να μην τελείωναν...Αλλά ο χρόνος επιμένει να είναι στη χαρά, πολύ σύντομος. Παράλογα σύντομος.
Μα όταν αγαπάς, τότε ο χρόνος δεν υπάρχει. Αιώνια η χαρά της αγάπης, αιώνια κι η στιγμή. Ο χρόνος διαλύεται σαν σύννεφο από την ήλιο. Γιατί όταν αγαπάς με όλη σου τη ψυχή, το μόνο που υπάρχει είναι η αγάπη. Η πραγματική, η μια και μοναδική αγάπη. Κι ο χρόνος, επιτέλους, δεν υπάρχει πουθενά.
Έμπνευση για το κείμενο έδωσε το ποίημα του Αμερικανού συγγραφέα Henry Van Dyke.
«Ο Xρόνος είναι πολύ αργός για όσους περιμένουν,
πολύ γρήγορος για όσους φοβούνται,
πολύ μακρύς για όσους υποφέρουν,
πολύ σύντομος για όσους χαίρονται
και αιώνιος για όσους αγαπούν.»
Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Πετρόπουλου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 8/4/2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου