Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Μια μπάλα κι ένα δίχτυ

Είμαι γένους θηλυκού και  γι’ αυτό για μένα το ποδόσφαιρο είναι κάτι ..εντελώς χαζό  να το πω; Μια επιφανειακή διασκέδαση να το πω; Κάτι καθαρά για πλάκα να το πω; Γιατί τι παραπάνω μπορεί να είναι 22 τύποι «που κλωτσάνε ένα τόπι» και κερδίζουν περισσότερα από τον ετήσιο προϋπολογισμό μιας μικρής χώρας; Ο κόσμος χάνεται και ο Μπέκαμ, και κάθε Μπέκαμ, κερδίζει δισεκατομμύρια για να βάλει μια μπάλα σε ένα δίχτυ. Ουσιαστικά αυτό και τίποτα παραπάνω. Κανένα έργο, κανένα ουσιαστικό ρεκόρ, τίποτα άλλο παρά μόνο μια μπάλα σε ένα δίχτυ.


Αλλά για τους περισσότερες άντρες το ποδόσφαιρο είναι ένα πολύ σοβαρό θέμα: «Δεν θα μπορέσετε ΠΟΤΕ να καταλάβετε τι σημαίνει το ποδόσφαιρο για τον άντρα» μου έλεγε ένας φανατικός με το άθλημα τύπος. Είναι ο ίδιος που όταν πήρε η Ελλάδα το πανευρωπαϊκό, πήγε στο νοσοκομείο να δει αν είναι καλά, γιατί ένιωθε ότι θα σπάσει η καρδιά του από τη χαρά! «Η ομάδα μου είναι η θρησκεία μου, είδα το βίντεο με την ιστορία της και δάκρυσα» μου είπε ένας άλλος και το πίστευε πραγματικά! Μπορεί να μη  δακρύζουν για τους έρωτες που χάνουν, για τον κόσμο που πεθαίνει γύρω τους, αλλά για την ομάδα τους είναι ικανοί να ρίξουν μαύρο δάκρυ!



Ω! πραγματικά τώρα, μπορεί να είμαι φανατική Ολυμπιακός, αλλά βλέπω ότι δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ουσιαστική διαφορά ανάμεσα στις ομάδες. Όποιος προσπάθησε  να κατηγοριοποιήσει κοινωνικά τους οπαδούς και να δώσει ένα νόημα στην επιλογή τους, π.χ. εργατιά, προσφυγιά, πλουτοκρατία κ.λπ., καθαρά και ξάστερα, απέτυχε.  

Γιατί ποια είναι η αλήθεια; Η καθαρή αλήθεια;  Όλοι γίναμε οπαδοί της ομάδας μας γιατί όταν είμασταν 2 με 5 χρονών, κάποιος όπως ο μπαμπάς, η μαμά, ο θείος ή ο νονός, απλά μας επηρέασε αρκετά ώστε να ακολουθήσουμε την επιλογή του. Το οποίο δηλώνω, δεν είναι καθόλου μα καθόλου σωστό. Το παιδί πρέπει να αποφασίζει ΜΟΝΟ ΤΟΥ. Να δει ποια ομάδα είναι η καλύτερη, ποια του ταιριάζει και τελικά να αποφασίσει. Έτσι, ώστε να γίνει σωστός φίλαθλος και όχι ‘οπαδός’...

Πρέπει να σας αφήσω τώρα, γιατί πάω να πάρω στο 1,5 χρονών βαφτιστήρι μου μια πολύ ωραία ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΗ λαμπάδα. Δεν  πάει να λέει η κουμπάρα ότι το παιδί θα γίνει ‘πράσινο’; Δεν μπορώ να το αφήσω να στεναχωριέται έτσι για μια ζωή!    




Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 25/3/2010
Share

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου