Ημέρα: Δευτέρα με ψιλόβροχο. Κεντρικός δρόμος της πόλης. Τα αυτοκίνητα πάνε σημειωτόν. Τα φώτα τους ανοιχτά. Μια γυναίκα με 2 παιδιά περιμένει να διασχίσει το δρόμο. Περιμένει. Ένα, δύο, τρία αυτοκίνητα..το τέταρτο σταματάει. Οι πεζοί περνάνε βιαστικά, σχεδόν φοβισμένα, ενόχλησαν...
Ημέρα: Τρίτη. Λιακάδα. Ο ίδιος κεντρικός δρόμος. Ένας άντρας περιμένει στην άκρη του δρόμου να περάσει. Περιμένει. Και περιμένει. Περνάνε τουλάχιστον 10 αυτοκίνητα, δεν σταματάει κανείς. Σαν να μην υπάρχει. Τελικά, ο άνθρωπος χώνεται βιαστικά στο κενό που δημιούργησε ένας οδηγός, ο οποίος αποφάσισε να σταματήσει για να μιλήσει σε ένα φίλο του.
Ημέρα: Τετάρτη. Συννεφιά. Μια κυρία φορτωμένη με ψώνια για να φροντίσει σαν καλή νοικοκυρά την οικογένειά της, προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο. Ο νεαρός οδηγός επιταχύνει. Την βρίζει. Βιάζεται βλέπεις. Η ζωή του είναι πολύ σημαντική και δεν έχει το χρόνο να αφήσει 5 δευτερόλεπτα την κυρία να περάσει 2 μέτρα.
Στους τουριστικούς οδηγούς της Ελλάδας λείπει η σημαντικότερη οδηγία: «Προσοχή όταν διασχίζετε το δρόμο. Οι Έλληνες οδηγοί κατά 99.9% δεν σταματάνε για τους πεζούς». Γιατί βλέπεις, πας ακόμα και στην επαρχία σε Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, κι οι οδηγοί αρχίσουν να κόβουν ταχύτητα με το που εμφανιστείς στο πεζοδρόμιο, ακόμα και 10 μέτρα μακριά. Μου είπαν ότι το ίδιο γίνεται και στη Βόρεια Ελλάδα, όπως στη Βέροια και την Κομοτηνή. Όχι, όχι, δεν τους το επέβαλλε κανείς, είναι στοιχειώδης ανθρώπινη ευγένεια.
Έχω ακούσει άπειρες δικαιολογίες μέχρι τώρα: «Δεν μας το λένε όταν παίρνουμε το δίπλωμα», (είναι νομοταγής πολίτης βλέπεις, δεν παραβιάζει ποτέ τα στοπ) «Βιάζομαι» (όπα φιλαράκο, οδηγάς μέσα σε πόλη), «Ζηλεύει η κοπέλα μου αν σταματήσω κι είναι γυναίκα» (ε! εσύ είσαι άξιος της μοίρας σου) και το κορυφαίο «Δεν μπορώ να φρενάρω και να κόψω την κίνηση». ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΦΡΕΝΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ!!! Καλέ, πες ότι βαριέσαι, πες ότι μπαίνεις στο φρούριο που είναι το αυτοκίνητο σου και νιώθεις βασιλιάς. Πες ότι δεν δίνεις δεκάρα για τους συνανθρώπους σου και ότι είσαι λίγο, τόσο δα απολίτιστος. Μόνο μην μου λες χαζομάρες.
Όταν φίλοι - οδηγοί παίρνετε την μεγαααάλη απόφαση να σταματήσετε την κίνηση για να περάσουμε εμείς οι έρμοι οι πεζοί τα 2 μέτρα του δρόμου, δεν μας κάνετε ούτε χάρη, ούτε είναι κάποιο σας κατόρθωμα. Κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται καν να σας λέμε ευχαριστώ. Εγώ πλέον έχω βαρεθεί να περιμένω ποιος θα φιλοτιμηθεί και με μπόλικο ‘θράσος’ περνάω. Αλλά εμένα αγνοήστε με. Περνάει η μάνα σας, το παιδί σας, ο παππούς σας...γι’ αυτούς έστω, πραγματικά, δεν μπορείτε να σταματήσετε;
Πρώτη Δημοσίευση:
Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου