Δυο ρόδες μόνο

Μια σέλα, δυο ρόδες. Δε χρειάζονται πολλά για ένα ποδήλατο. Απλό, περιεκτικό, σαν τα μικρά θαύματα του Θεού. Μπορεί να σε πάει σχεδόν παντού, αρκεί να του το ζητήσεις. Δεν ενοχλεί με θόρυβο ή καυσαέρια. Ανταποκρίνεται στη θέλησή σου, αρκεί να το δαμάσεις, γιατί δεν είναι και λίγες οι τούμπες που φάγαμε μικροί.

Τ’ αγαπούν τα παιδιά, το αγαπάνε πια κι οι μεγάλοι. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, ελάχιστα ήταν τα μη παιδικά ποδήλατα. Αν κυκλοφορούσε κάποιος ενήλικας με ποδήλατο τον κοιτούσαν λίγο παράξενα, ειδικά αν ήταν ‘ευυπόληπτος’, ‘σοβαρός’ πολίτης, όπως γιατρός, δάσκαλος κλπ. Μα τώρα, όλα είναι πιο απλά, πιο απενοχοποιημένα. Η πόλη έχει όλο και περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά ευτυχώς έχει και περισσότερα ποδήλατα. Ενώ ασφυκτιούμε, ενώ τα αυτοκίνητα μας πνίγουν, πολλοί τα επιλέγουμε ακόμα και για να πάμε στο περίπτερο της γειτονιάς. Βέβαια, οι ποδηλατόδρομοι αργούν...

Το ποδήλατο δε ζητά πολλά, αλλά δίνει. Έχει μικρές ανάγκες, αλλά θα σας δώσει όση αγάπη μπορεί. Για πολλούς αναβάτες, η σχέση είναι σχεδόν ερωτική. Το ποδήλατο είναι ρομαντική ψυχή, δεν αγριεύει. Ακούει, δε φωνάζει. Η κόρνα του είναι μια διακριτική νότα, η κίνησή του αθόρυβη. Εν αντιθέσει με το αυτοκίνητο, το ποδήλατο γίνεται μια μικρή προέκτασή σου, δεν ενοχλεί, δεν πιάνει χώρο.

Αν το αγαπάτε, αγαπήστε το κι άλλο. Του αξίζει. Κι αν δεν το έχετε χρησιμοποιήσει για τις δουλειές σας μέσα στην πόλη, κάντε μια δοκιμή. Το ποδήλατο μπορεί να γίνει ο καλύτερός σας φίλος. 

Αφορμή και έμπνευση για το κείμενο στάθηκαν οι πίνακες της ζωγράφου Νατάσσας Νικολέτου, με θέμα τον "Τροχήλατο Έρωτα", που θαυμάσαμε στο κατάστημα Presenta (www.presenta.gr) στο παλιό Ναύπλιο. 


Εντελώς τυχαία, η ημέρα γραφής συνέπεσε με την ποδηλατοδρομία που έγινε στο Ναύπλιο, την περασμένη Κυριακή. 

Πρώτη Δημοσίευση:

Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Share