Στέκει εκεί, στο κέντρο της πόλης του Άργους. Τα βλέμματα μας τις περισσότερες φορές περνάνε από πάνω του, σαν να μην το βλέπουν, σαν να μην υπάρχει. Φαίνεται εγκαταλελειμμένο. Χρόνια τώρα τα όμορφα χρώματα του ξεθωριάζουν. Τα φύλλα στις μπαλκονόπορτες αρχίζουν και διαλύονται. Το μπαλκόνι δεν έχει ούτε ένα φυτό. Το θυμάμαι από παιδί, δηλαδή σχεδόν 30 χρόνια. Η φαντασία ενός μικρού παιδιού οργιάζει, κι έτσι στα μάτια μου μεταμορφώθηκε σε παλάτι στην καρδιά της πόλης, με κλειστά παράθυρα και πολλά μυστικά. Οι κόκκινες, στρογγυλές κολώνες σε συνδυασμό με το γαλάζιο μου θύμιζαν έντονα το παλάτι της Κνωσσού.
Συνέχισα να το παρατηρώ μεγαλώνοντας, με την κατάσταση του αργά και σταθερά να χειροτερεύει. Δεν νομίζω να έχει βαφτεί ούτε μια φορά όλα αυτά τα χρόνια, κι άνθρωπο δεν έχω δει ποτέ εκεί.
Δεν ξέρω γιατί το έχουν εγκαταλείψει έτσι. Δεν ξέρω ούτε πόσο χρονών είναι, ούτε την ιστορία του, και να σας πω την αλήθεια ούτε καν ρώτησα να μάθω. Απλά δεν με ενδιαφέρει. Γιατί δεν με ενδιαφέρει η ιστορία των ανθρώπων γι’ αυτό, αλλά το ίδιο το κτίριο.
Ως φόρο τιμής σε αυτό το μάλλον ασυνήθιστο κτίσμα -που κάθε μέρα θα μπορούσε να στολίζει την πόλη του Άργους- και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, η όψη του αποκαταστάθηκε. Έστω και εικονικά, στολίστηκε, για να σας χαρίσει λίγη από την ομορφιά του. Για να το φανταστούμε παρέα με τα άλλα υπέροχα -αλλά λιγοστά κτίρια- του κέντρου του Άργους. Μπορεί να είναι μετρημένα στα δάχτυλα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να προστεθεί ένα ακόμα μαζί τους.Πρώτη Δημοσίευση:
Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου