Με σημαία την αισιοδοξία

Σημείωση. Στους περισσότερους χρήστες του διαδικτύου το παρόν θέμα μπορεί να είναι γνωστό. Με το άρθρο ήθελα να το κάνω γνωστό και στους αναγνώστες της εφημερίδας "Τα Αργολικά" που δημοσιεύονται και όλα τα άρθρα του ονειροπωλείου.

Υπάρχει ένα βιντεάκι που κυκλοφορεί στο ίντερνετ και λέει τα εξής:

«Ζητήθηκε από μια ομάδα μαθητών να γράψουν μια λίστα με αυτά που κατά τη γνώμη τους ήταν τα σημερινά "επτά θαύματα του κόσμου".  Παρ' ότι υπήρξαν κάποιες διαφωνίες, οι περισσότερες γνώμες αφορούσαν τα παρακάτω: 1. Οι πυραμίδες της Αιγύπτου,  2. Το Τaj Mahal, 3. To Grand Canyon, 4. Το κανάλι του Παναμά,  5. To Εmpire State Building, 6. Η βασιλική του Αγίου Πέτρου, 7. Το σινικό τείχος.

Ενώ μάζευαν τα γραπτά, ο δάσκαλος πρόσεξε ότι μια μαθήτρια, δεν είχε τελειώσει ακόμη το γράψιμο. Τη ρώτησε λοιπόν αν είχε κάποιο πρόβλημα με τη λίστα της. Το κορίτσι απάντησε: "Nαι, έχω λίγο πρόβλημα. Δεν μπορώ να αποφασίσω, γιατί είναι τόσα πολλά..." Ο δάσκαλος τότε της είπε: "πες μας λοιπόν τι έχεις γράψει, για να δούμε αν μπορούμε να σε βοηθήσουμε."

Το κορίτσι στην αρχή δίστασε, μα μετά διάβασε: "Πιστεύω ότι τα επτά θαύματα του κόσμου είναι...

 1. Να βλέπεις..

 2. Να ακούς...

 3. Να αγγίζεις...

 4. Να γεύεσαι...

 5. Να αισθάνεσαι...

 6. Να γελάς...

 και

 7. Να αγαπάς..."

 Η ησυχία στην αίθουσα ήταν τέτοια, που θα άκουγες και μια καρφίτσα αν έπεφτε.....

Τα πράγματα που παραβλέπουμε σαν απλά και συνηθισμένα και που τα παίρνουμε για δεδομένα, είναι πραγματικά τόσο εκπληκτικά και άξια θαυμασμού. Γιατί τα πιο πολύτιμα πράγματα στη ζωή δεν μπορείς να τα χτίσεις με το χέρι, ούτε να τα αγοράσεις...»

Το βιντεάκι αυτό -μεταφρασμένο σε διάφορες γλώσσες- κάνει εδώ και χρόνια το γύρο του κόσμου. Ίσως να είναι υπερβολικά απλοϊκό, ίσως να αποτελεί συμπυκνωμένη φιλοσοφία, μπορεί να είναι όλα, μπορεί και τίποτα.  Σίγουρα όμως, προσφέρει γλυκά χαμόγελα και μια ζεστή αίσθηση στην καρδιά. Κι αν κάνουμε σημαία την αισιοδοξία του, τότε μπορούμε να ελπίζουμε όλοι σε έναν καλύτερο κόσμο.  

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 10/6/2010

Share

Όταν φοβάσαι, να μην φοβάσαι...

«Όταν φοβάσαι, να μη φοβάσαι. Κι όταν δε φοβάσαι, να φοβάσαι». Έτσι έλεγε στο δημοτικό ο δάσκαλός μου.  Ήταν η μοναδική συμβουλή που θυμάμαι να μας έδωσε ποτέ, το αγαπημένο του απόφθεγμα που ούτε έχω ξανακούσει από άλλο στόμα, ούτε έχω βρει σε άλλη γλώσσα. Ήταν μάλλον μια δική του φράση. Κι ήταν τελικά η καλύτερη φράση που έχω ακούσει ποτέ...

«Πως μπορεί να φτιάχνει δύο ολόκληρες προτάσεις μ’ ένα και μόνο ρήμα; Πως μπορεί με δύο θετικά και δύο αρνητικά, με όλη αυτή την αντίθεση και αντίφαση να βγάζει στο τέλος ένα νόημα; Και τι ακριβώς θέλει να πει;» Η φράση βασάνισε αρκετά το παιδικό μυαλό μου. Αλλά τελικά τα πράγματα είναι πολύ, μα πολύ απλά...

Όλα γίνονται όταν δεν τα περιμένεις. Όταν γύρω σου οργανώσεις, ελέγξεις και προβλέψεις, όσο σκληρά και να πασχίσεις, μόλις πάρεις μια βαθιά ανάσα και ηρεμήσεις λίγο, μόλις νιώσεις ότι όλα είναι πια καλά, τη στιγμή ακριβώς που σταματήσεις να ανησυχείς ή να φοβάσαι, τότε όλα αλλάζουν.

Παραδείγματα χιλιάδες, αλλά ας δούμε ένα από τα κυριότερα: Τώρα που η δυτική κοινωνία έφτιαξε γύρω της έναν κόσμο ασφαλή, με πολλά δικαιώματα για τον άνθρωπο ως μονάδα, με εργασιακές ευκαιρίες για τους περισσότερους, με άφθονα καταναλωτικά αγαθά, με συλλογική καταδίκη της βίας και του εγκλήματος και με ίαση ασθενειών που κάποτε αποδεκάτιζαν τον πληθυσμό, τώρα αρχίζουν να αλλάζουν όλα.

Μα όταν φοβόμασταν, όλους αυτούς τους αιώνες που ο άνθρωπος αγωνιούσε για το τέλος του κόσμου και έβλεπε «τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι του», όσο κοιμόταν και ξυπνούσε με το φόβο της Αποκάλυψης, με τον κατακλυσμό, με το τέλος του κόσμου αλλά κυρίως με τόσα πολλά προβλήματα απλής επιβίωσης...δεν έγινε τελικά τίποτα. Η Γη είναι ακόμα εδώ, ο άνθρωπος είναι εδώ, η ζωή είναι ακόμα εδώ.  Φόβοι που δεν επαληθεύτηκαν. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Τη φράση αυτή την κουβαλάω χρόνια μαζί μου. Σήμερα την μοιράζομαι μαζί σας. Σίγουρα πολλά παιδιά την άκουσαν από τα χείλη του δασκάλου μας Γεώργιου Παπανικολάου. Ελπίζω κι εκείνοι να τη θυμούνται και να βοήθησε τη ζωή τους όσο και εμένα. Ευχαριστώ δάσκαλε. Να ‘σαι πάντα καλά.

  

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 21/5/2010

Share

Η ομορφιά δεν έχει μέτρο

Πως θα ζωγράφιζε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι  την Μόνα Λίζα αν ζούσε στην σημερινή εποχή

Η ομορφιά είναι πολύτιμη. Η ιστορία, η μυθολογία, το σινεμά, η τηλεόραση αλλά και η αληθινή ζωή είναι γεμάτα με μονόπλευρα, απελπισμένα πάθη ή έρωτες παντοτινούς και ανίκητους ανάμεσα σε δύο άτομα με τελείως αντίθετη εμφάνιση. Άλλοι έλιωσαν από τη στεναχώρια κι άλλοι ερωτεύτηκαν τόσο πολύ που μεταμόρφωσαν το βάτραχο σε πρίγκιπα.

Η ομορφιά είναι σημαντική. Οι περισσότεροι την αναζητούν για να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή τους, αλλά οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Σίγουρα ξέρετε και εσείς  πανέμορφα άτομα με μηδέν πίστη στον εαυτό τους, καθώς και πλάσματα που ενώ δεν είναι και τόσο ‘προικισμένα’, θεωρούν ότι είναι  -όπως λένε και οι αγγλόφωνοι- «το δώρο της φύσης στην ανθρωπότητα» (god’s gift to man). Μιλάμε φυσικά για 2 άκρα. Αλλά το κεντρικό θέμα παραμένει η ομορφιά. Η πραγματική, η φανταστική ή πλέον και η ...πλαστική.

Η ομορφιά ανοίγει πόρτες. Οι  ομορφότεροι άνθρωποι βρίσκουν ευκολότερα δουλειά, αμείβονται καλύτερα, ενώ σε μερικές απλές εργασίες η καλή εμφάνιση αποτελεί το βασικό προσόν. Την αναζητάμε παντού, την χρυσοπληρώνουμε, τη συζητάμε, την απαιτούμε. Κι αν δεν τη βρούμε, τότε κακολογούμε. «Η ομορφιά μπορεί να είναι επιφανειακή, αλλά η ασχήμια έχει βάθος» λέει (σοφά ή άδικα;) ο νόμος του Μέρφυ.

Η ομορφιά είναι θεϊκή.  Ένα πανέμορφο πρόσωπο μπορεί μέσα σε μια στιγμή να σε ταξιδέψει σε φανταστικούς κόσμους, όπου όλα είναι υπέροχα, γαλήνια, θεϊκά. Αλλά παράλληλα η ομορφιά απομυθοποιείται,  γιατί σπανίως συνδέεται με την εξυπνάδα. Λανθασμένα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ τους, το ένα δεν απορρίπτει το άλλο. Γιατί  τόσο η ομορφιά όσο και το μυαλό εκτός από γερές ρίζες, θέλουν και περιποίηση. Αν επιλέξεις να τ’ αφήσεις, σ’ αφήνουν κι αυτά.  

Η ομορφιά είναι στην επιφάνεια. «Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη» είπε ο Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι. Σαν μαγικό μέλι, μαζεύει γύρω της κηφήνες. Σαν χαλάσει όμως την αποστρέφεσαι. Απέρριψε ένα άσχημο πρόσωπο όσο θες, η καρδιά όμως να ξέρεις ότι χτυπάει το ίδιο. 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 14/5/2010

Share

Φωνή Λαού – Οργή Θεού

Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Εμείς ή αυτοί; Η οικονομική καταστροφή της χώρας (όπως μας λένε) οφείλεται στη διαφθορά των πολιτικών μας ή στη δική μας καθημερινή διαφθορά; Είναι η δική τους αρπαγή που άδειασε τα ταμεία, ή το δικό μας ροκάνισμα στις οικονομικές μας υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος; Είναι η μια μίζα των εκατομμυρίων ή εκατομμύρια μικρές παρασπονδίες που έγειραν τελικά τη ζυγαριά; Μακάρι να υπήρχε μια απόλυτη, αποδεδειγμένη απάντηση. Μακριά από υποθέσεις.

 σκίτσο: Ο ευρωπαίος μέρμηγκας και ο έλληνας τζίτζικας...;

 Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, μας είπαν. Φταίτε, τους φωνάξαμε, φταίτε και εσείς, μας φώναξαν πίσω. Μας ζητήσατε διορισμούς, σας τους δώσαμε, υπονοούν. Τελικά είμαστε μια κοινωνία διεφθαρμένη ή απλά μια κοινωνία με διεφθαρμένους πολιτικούς; Τόσα χρόνια βάλαμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα ή απλά στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει;  

Φασούλι το φασούλι προσπαθούν να μαζέψουν με τα νέα μέτρα. Ροκανίζουν το καθημερινό μας εισόδημα, ελπίζοντας σε 2;  5;  10 χρόνια; να γεμίσουν το σακούλι...Λογικό ακούγεται, αρκεί να μην προσπαθούν παράλληλα να κουβαλήσουν νερό με το κόσκινο.  

Προσπαθεί η κυβέρνηση: ‘θα τιμωρηθούν όσοι έκλεψαν’, δηλώνει. Μια του κλέφτη, δύο του κλέφτη...αλλά τελικά αυτόν τον συγκεκριμένο δεν βλέπω να τον τσακώνουμε. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, κι ένας Γιώργος δεν σώζει την Ελλάδα.  Οι πράσινες υποσχέσεις διαλύθηκαν σε 3 μήνες, λόγω «ανυπέρβλητων και αναπάντεχτων εμποδίων». Έπρεπε να το φανταστώ, γιατί όπου ακούς πολλά κεράσια,  πάρε λένε μικρό καλάθι.   

Νιάτα δουλεμένα, γερατειά αναπαυμένα, μου είπε η γιαγιά μου. Μα να που σύνταξη αργούμε να πάρουμε, και τελικά δεν θα είναι ακριβώς όπως τη φανταστήκαμε...

Γελά καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, λένε. Για να δούμε όμως τελικά, ποιος θα είναι ο «τελευταίος’, εμείς ή αυτοί; Γιατί ή κάνουν λογαριασμό χωρίς το ξενοδόχο...ή ότι σπείραμε θα θερίσουμε. Όλοι μαζί.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 6/5/2010

Share

Ψαρομαχαλάς

Το μεγάλο, το επιβλητικό και το αρχοντικό πάντα τραβά το βλέμμα μας. Σε μια τέτοια πόλη για παράδειγμα, θα πρόσεχες τους μεγάλους ανοιχτούς χώρους, την απέραντη θάλασσα μπροστά σου, τα επιβλητικά νεοκλασσικά, τα εντυπωσιακά κάστρα σε βουνό και θάλασσα... Όλα μεγάλα και φωτεινά, φτιαγμένα για να μένεις με το στόμα ανοιχτό.

Μα καμιά φορά, η ομορφιά κρύβεται και στα μικρά, τα ταπεινά, τα φτωχικά.

Κρύβεται σε στενά σοκάκια και σε παλιά σπίτια. Σε γάτες-θηρευτές που παραμονεύουν στη γωνιά και κρύβονται όταν σε δουν, λες και είσαι εχθρός.  Στις ταπεινές ανθισμένες μολόχες σε παλιές κεραμικές γλάστρες με ξεθωριασμένα χρώματα. Στα ζιζάνια που επιμένουν να ξεφυτρώνουν ανάμεσα στις πέτρες, που επιμένουν να ζουν. Στις λιτές μπουκαμβίλιες με μόνο στολίδι στα συνήθως γυμνά κλαδιά, τα άνθη τους.  Η πραγματική ομορφιά κρύβεται σε κτίρια είτε ψηλά είτε χαμηλά, αλλά όλα απλά, απέριττα, με μικρές ή μεγάλες αυλές μισοκρυμμένες πίσω από μάντρες. Σε σκαλάκια πλακόστρωτα με περίεργες γωνιές, χωρίς τελειότητα, που πρέπει να πατάς γερά, δυνατά, με όλη σου την αποφασιστικότητα επιστρατευμένη.  

Κρύβεται σε ανηφόρες που θέλουν γερή ψυχή και χαρίζουν λίγο λαχάνιασμα, έτσι, για να θυμάσαι για πάντα τη χαρά που σου έδωσε η προσπάθεια. Σε θέα μοναδική, με την παλιά πόλη να φανερώνει από ψηλά όλα της τα μυστικά. Σε όνομα ταπεινό, συνθετικό δυο λέξεων που δεν έχουν και το μεγαλύτερο κύρος. Με ιστορία μεγάλη, γεμάτη χαρέςαλλά και δράματα και γωνιές που έχουν πάντα κάτι να σου ψιθυρίσουν, κάτι να σου αφηγηθούν.

Καμιά φορά, το ταπεινό είναι και το ομορφότερο. Το απλό είναι και το υπέροχο. Πρέπει να ανοίξεις διάπλατα τα μάτια σου για να το νιώσεις. Πρέπει να ανέβεις ψηλά για να το δεις. Πρέπει να προσπαθήσεις, να μοχθήσεις, να παλέψεις. Αλλά όταν τα καταφέρεις, πρόσεξε, η ομορφιά του μπορεί να σε θαμπώσει.


Φωτογραφίες: Γιάννης Σωτηρόπουλος, Μπάμπης Σχοινάς

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 29/4/2010

Share

Ταξίδι σε απόσταση αναπνοής

Όταν κάτι το έχεις εύκολο, απλό, ίσως και να μην ασχοληθείς καθόλου να το γευτείς, να το αποκτήσεις, να το ζήσεις. Όταν όμως έχεις την ευκαιρία μια φορά στα 2-3 χρόνια να το νιώσεις, τότε τρέχεις, τρέχεις  να προλάβεις... 

Κάπως έτσι βρέθηκα στο Μουσικό Κουτί στο Άργος για τη μουσική βραδυά με το Χρήστο Θηβαίο. Τι κι αν έχεις ξαναδεί τον ίδιο καλλιτέχνη τόσες φορές σε συναυλίες; Τίποτα δεν είναι το ίδιο με την μικρή μουσική σκηνή της επαρχίας. Αντί για χιλιάδες άτομα, διακόσια το πολύ. Αντί να βλέπεις μια φιγούρα από μακριά, να είναι τόσο κοντά σου που να μπορείς σχεδόν να τον αγγίξεις. Αντί να ακούς περισσότερο,  να βλέπεις...να βλέπεις τα μάτια του, τις γκριμάτσες του (κι ο Θηβαίος έκανε αρκετές)...να βλέπεις τη συγκίνηση του όταν σιγοτραγουδούσαμε τραγούδια μαζί του...Σαν μικρό παιδί χαιρόταν,  που ξέραμε τους στίχους, που οι φωνές μας ενώνονταν σαν μια.

Μας τίμησε! Ανέφερε τα πρώτα του βήματα που ήταν και στο Άργος, τις πρώτες του θαυμάστριες από εδώ, μας είπε ανέκδοτα (όπως πάντα), ανέφερε ακόμα και ένα τραγούδι που ο στιχουργός εμπνεύστηκε στην Επίδαυρο. Μα πάνω από όλα μας ταξίδεψε...

Μας ταξίδεψε στην δική του απόλυτα προσωπική μουσική έκφραση, που πήγε από μπαλάντες στο αγγλόφωνο ροκ...Μας μάγεψε με φλάουτο και φλογέρα, πρόσθεσε αρκετή τζαζ, έπαιξε παιχνίδια με τη φωνή και τους στίχους...Μα πάνω από όλα τραγούδησε. Τραγούδησε με τη ψυχή του. Κι αυτό από μόνο του ήταν αρκετό.

Χρήστο σε περιμένουμε με αγωνία να ξαναέρθεις..μην αργήσεις! Δυο χρόνια είναι πολλά...

Φωτογραφίες:  Όλγα Παπαδοπούλου

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 22/4/2010

Share

Ο χρόνος είναι σαν ένα μεγάλο παιδί...

Όταν περιμένεις, πηγαίνει αργά, σαν το μωρό που προσπαθεί να περπατήσει. Αργά-αργά και με αστάθεια, τα πρώτα του βήματα είναι τόσο μικρά μέχρι να φτάσει στην πολυπόθητη αγκαλιά. Η αναμονή κι η προσμονή -κι ας λένε- σπάνια είναι γλυκιά, συνήθως είναι βασανιστήριο. Το ξέρει καλά ο ερωτευμένος, το ξέρει η μάνα, το ξέρει όποιος περιμένει...Όσο πιο πολύ βιάζεσαι τόσο περισσότερο ο χρόνος επιμένει να αργεί...

Όταν φοβάσαι όμως, έρχεται γρήγορα, ξαφνικά. Σαν το παιδί που πέφτει στην πρώτη του βόλτα με το ποδήλατο, κι όπως φοβόσουν, δεν προλαβαίνεις να το πιάσεις. Ο φόβος, το άγχος, η αγωνία κάνει την ώρα να τρέχει, τόσο γρήγορα που αναρωτιέσαι ‘εκείνο το ρολόι μου πάλι χάλασε;’ Μα όλα του κόσμου τα ρολόγια, δεν μπορούν να προλάβουν αυτόν το χρόνο του φόβου...     

Όταν υποφέρεις, ο χρόνος είναι μακρύς, πολύ μακρύς...Ο πόνος δεν περνάει με τις μέρες, μονολογείς, είναι ψέμα, μεγάλο ψέμα...Κι όμως, κάποια στιγμή καταλαγιάζει..Ίσως να μη φύγει ποτέ, αλλά σίγουρα ηρεμεί. Όμως πάει τόσο μα τόσο αργά, σαν ατέλειωτος μοιάζει, μια ώρα τη νιώθεις σαν χιλιάδες όταν πονάς...

Όταν χαίρεσαι, ο χρόνος τρέχει! Δεν προλαβαίνεις να νιώσεις όλη τη χαρά να σε πλημμυρίζει και πάει, η στιγμή πέταξε! Μακάρι το γέλιο κι οι καλές στιγμές να κρατούσαν περισσότερο, να μην τελείωναν...Αλλά ο χρόνος επιμένει να είναι στη χαρά, πολύ σύντομος. Παράλογα σύντομος.

Μα όταν αγαπάς, τότε ο χρόνος δεν υπάρχει. Αιώνια η χαρά της αγάπης, αιώνια κι η στιγμή. Ο χρόνος διαλύεται σαν σύννεφο από την ήλιο. Γιατί όταν αγαπάς με όλη σου τη ψυχή, το μόνο που υπάρχει είναι η αγάπη. Η πραγματική, η μια και μοναδική αγάπη. Κι ο χρόνος, επιτέλους, δεν υπάρχει πουθενά.  

  

Έμπνευση για το κείμενο έδωσε το ποίημα του Αμερικανού συγγραφέα Henry Van Dyke.

«Ο Xρόνος είναι πολύ αργός για όσους περιμένουν,

 πολύ γρήγορος για όσους φοβούνται, 

πολύ μακρύς για όσους υποφέρουν,

πολύ σύντομος για όσους χαίρονται 

και αιώνιος για όσους αγαπούν.»

Οι φωτογραφίες είναι του Μιχάλη Πετρόπουλου.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 8/4/2010

Share