Όταν φοβάσαι, να μην φοβάσαι...

«Όταν φοβάσαι, να μη φοβάσαι. Κι όταν δε φοβάσαι, να φοβάσαι». Έτσι έλεγε στο δημοτικό ο δάσκαλός μου.  Ήταν η μοναδική συμβουλή που θυμάμαι να μας έδωσε ποτέ, το αγαπημένο του απόφθεγμα που ούτε έχω ξανακούσει από άλλο στόμα, ούτε έχω βρει σε άλλη γλώσσα. Ήταν μάλλον μια δική του φράση. Κι ήταν τελικά η καλύτερη φράση που έχω ακούσει ποτέ...

«Πως μπορεί να φτιάχνει δύο ολόκληρες προτάσεις μ’ ένα και μόνο ρήμα; Πως μπορεί με δύο θετικά και δύο αρνητικά, με όλη αυτή την αντίθεση και αντίφαση να βγάζει στο τέλος ένα νόημα; Και τι ακριβώς θέλει να πει;» Η φράση βασάνισε αρκετά το παιδικό μυαλό μου. Αλλά τελικά τα πράγματα είναι πολύ, μα πολύ απλά...

Όλα γίνονται όταν δεν τα περιμένεις. Όταν γύρω σου οργανώσεις, ελέγξεις και προβλέψεις, όσο σκληρά και να πασχίσεις, μόλις πάρεις μια βαθιά ανάσα και ηρεμήσεις λίγο, μόλις νιώσεις ότι όλα είναι πια καλά, τη στιγμή ακριβώς που σταματήσεις να ανησυχείς ή να φοβάσαι, τότε όλα αλλάζουν.

Παραδείγματα χιλιάδες, αλλά ας δούμε ένα από τα κυριότερα: Τώρα που η δυτική κοινωνία έφτιαξε γύρω της έναν κόσμο ασφαλή, με πολλά δικαιώματα για τον άνθρωπο ως μονάδα, με εργασιακές ευκαιρίες για τους περισσότερους, με άφθονα καταναλωτικά αγαθά, με συλλογική καταδίκη της βίας και του εγκλήματος και με ίαση ασθενειών που κάποτε αποδεκάτιζαν τον πληθυσμό, τώρα αρχίζουν να αλλάζουν όλα.

Μα όταν φοβόμασταν, όλους αυτούς τους αιώνες που ο άνθρωπος αγωνιούσε για το τέλος του κόσμου και έβλεπε «τον ουρανό να πέφτει στο κεφάλι του», όσο κοιμόταν και ξυπνούσε με το φόβο της Αποκάλυψης, με τον κατακλυσμό, με το τέλος του κόσμου αλλά κυρίως με τόσα πολλά προβλήματα απλής επιβίωσης...δεν έγινε τελικά τίποτα. Η Γη είναι ακόμα εδώ, ο άνθρωπος είναι εδώ, η ζωή είναι ακόμα εδώ.  Φόβοι που δεν επαληθεύτηκαν. Τουλάχιστον μέχρι τώρα.

Τη φράση αυτή την κουβαλάω χρόνια μαζί μου. Σήμερα την μοιράζομαι μαζί σας. Σίγουρα πολλά παιδιά την άκουσαν από τα χείλη του δασκάλου μας Γεώργιου Παπανικολάου. Ελπίζω κι εκείνοι να τη θυμούνται και να βοήθησε τη ζωή τους όσο και εμένα. Ευχαριστώ δάσκαλε. Να ‘σαι πάντα καλά.

  

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 21/5/2010

Share

Η ομορφιά δεν έχει μέτρο

Πως θα ζωγράφιζε ο Λεονάρντο Ντα Βίντσι  την Μόνα Λίζα αν ζούσε στην σημερινή εποχή

Η ομορφιά είναι πολύτιμη. Η ιστορία, η μυθολογία, το σινεμά, η τηλεόραση αλλά και η αληθινή ζωή είναι γεμάτα με μονόπλευρα, απελπισμένα πάθη ή έρωτες παντοτινούς και ανίκητους ανάμεσα σε δύο άτομα με τελείως αντίθετη εμφάνιση. Άλλοι έλιωσαν από τη στεναχώρια κι άλλοι ερωτεύτηκαν τόσο πολύ που μεταμόρφωσαν το βάτραχο σε πρίγκιπα.

Η ομορφιά είναι σημαντική. Οι περισσότεροι την αναζητούν για να αυξήσουν την αυτοπεποίθησή τους, αλλά οι ψυχολόγοι λένε ότι αυτό είναι ένα μεγάλο ψέμα. Σίγουρα ξέρετε και εσείς  πανέμορφα άτομα με μηδέν πίστη στον εαυτό τους, καθώς και πλάσματα που ενώ δεν είναι και τόσο ‘προικισμένα’, θεωρούν ότι είναι  -όπως λένε και οι αγγλόφωνοι- «το δώρο της φύσης στην ανθρωπότητα» (god’s gift to man). Μιλάμε φυσικά για 2 άκρα. Αλλά το κεντρικό θέμα παραμένει η ομορφιά. Η πραγματική, η φανταστική ή πλέον και η ...πλαστική.

Η ομορφιά ανοίγει πόρτες. Οι  ομορφότεροι άνθρωποι βρίσκουν ευκολότερα δουλειά, αμείβονται καλύτερα, ενώ σε μερικές απλές εργασίες η καλή εμφάνιση αποτελεί το βασικό προσόν. Την αναζητάμε παντού, την χρυσοπληρώνουμε, τη συζητάμε, την απαιτούμε. Κι αν δεν τη βρούμε, τότε κακολογούμε. «Η ομορφιά μπορεί να είναι επιφανειακή, αλλά η ασχήμια έχει βάθος» λέει (σοφά ή άδικα;) ο νόμος του Μέρφυ.

Η ομορφιά είναι θεϊκή.  Ένα πανέμορφο πρόσωπο μπορεί μέσα σε μια στιγμή να σε ταξιδέψει σε φανταστικούς κόσμους, όπου όλα είναι υπέροχα, γαλήνια, θεϊκά. Αλλά παράλληλα η ομορφιά απομυθοποιείται,  γιατί σπανίως συνδέεται με την εξυπνάδα. Λανθασμένα. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία σχέση μεταξύ τους, το ένα δεν απορρίπτει το άλλο. Γιατί  τόσο η ομορφιά όσο και το μυαλό εκτός από γερές ρίζες, θέλουν και περιποίηση. Αν επιλέξεις να τ’ αφήσεις, σ’ αφήνουν κι αυτά.  

Η ομορφιά είναι στην επιφάνεια. «Τι παράξενη ψευδαίσθηση είναι να υποθέτεις ότι η ομορφιά είναι καλοσύνη» είπε ο Ρώσος συγγραφέας Λέων Τολστόι. Σαν μαγικό μέλι, μαζεύει γύρω της κηφήνες. Σαν χαλάσει όμως την αποστρέφεσαι. Απέρριψε ένα άσχημο πρόσωπο όσο θες, η καρδιά όμως να ξέρεις ότι χτυπάει το ίδιο. 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 14/5/2010

Share

Φωνή Λαού – Οργή Θεού

Η κότα έκανε το αυγό, ή το αυγό την κότα; Εμείς ή αυτοί; Η οικονομική καταστροφή της χώρας (όπως μας λένε) οφείλεται στη διαφθορά των πολιτικών μας ή στη δική μας καθημερινή διαφθορά; Είναι η δική τους αρπαγή που άδειασε τα ταμεία, ή το δικό μας ροκάνισμα στις οικονομικές μας υποχρεώσεις απέναντι στο κράτος; Είναι η μια μίζα των εκατομμυρίων ή εκατομμύρια μικρές παρασπονδίες που έγειραν τελικά τη ζυγαριά; Μακάρι να υπήρχε μια απόλυτη, αποδεδειγμένη απάντηση. Μακριά από υποθέσεις.

 σκίτσο: Ο ευρωπαίος μέρμηγκας και ο έλληνας τζίτζικας...;

 Έφτασε ο κόμπος στο χτένι, μας είπαν. Φταίτε, τους φωνάξαμε, φταίτε και εσείς, μας φώναξαν πίσω. Μας ζητήσατε διορισμούς, σας τους δώσαμε, υπονοούν. Τελικά είμαστε μια κοινωνία διεφθαρμένη ή απλά μια κοινωνία με διεφθαρμένους πολιτικούς; Τόσα χρόνια βάλαμε τους λύκους να φυλάνε τα πρόβατα ή απλά στους τυφλούς ο μονόφθαλμος βασιλεύει;  

Φασούλι το φασούλι προσπαθούν να μαζέψουν με τα νέα μέτρα. Ροκανίζουν το καθημερινό μας εισόδημα, ελπίζοντας σε 2;  5;  10 χρόνια; να γεμίσουν το σακούλι...Λογικό ακούγεται, αρκεί να μην προσπαθούν παράλληλα να κουβαλήσουν νερό με το κόσκινο.  

Προσπαθεί η κυβέρνηση: ‘θα τιμωρηθούν όσοι έκλεψαν’, δηλώνει. Μια του κλέφτη, δύο του κλέφτη...αλλά τελικά αυτόν τον συγκεκριμένο δεν βλέπω να τον τσακώνουμε. Ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη, κι ένας Γιώργος δεν σώζει την Ελλάδα.  Οι πράσινες υποσχέσεις διαλύθηκαν σε 3 μήνες, λόγω «ανυπέρβλητων και αναπάντεχτων εμποδίων». Έπρεπε να το φανταστώ, γιατί όπου ακούς πολλά κεράσια,  πάρε λένε μικρό καλάθι.   

Νιάτα δουλεμένα, γερατειά αναπαυμένα, μου είπε η γιαγιά μου. Μα να που σύνταξη αργούμε να πάρουμε, και τελικά δεν θα είναι ακριβώς όπως τη φανταστήκαμε...

Γελά καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος, λένε. Για να δούμε όμως τελικά, ποιος θα είναι ο «τελευταίος’, εμείς ή αυτοί; Γιατί ή κάνουν λογαριασμό χωρίς το ξενοδόχο...ή ότι σπείραμε θα θερίσουμε. Όλοι μαζί.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 6/5/2010

Share