Φώτα, χρώματα, έλκηθρα, λαμπιόνια και ...ήλιος!

Κάθε χρόνο αυτές οι μέρες είναι  γιορτινές, χαρούμενες, γεμάτες κρύο και θαλπωρή δίπλα στο τζάκι. Φέτος όμως νιώσαμε λίγο από Χριστούγεννα Αυστραλίας! Εντάξει, δεν είμασταν και με τα μαγιό, αλλά μια ζέστη παραπάνω τη νιώσαμε! 











Φέτος, το πλούσιο χριστουγεννιάτικο τραπέζι μας κόντεψε να μεταμορφωθεί σε πολύ πλούσιο ...πικνίκ στην εξοχή!  Φέτος επίσης, όπως κάθε χρόνο άλλωστε, κι εν μέσω κρίσης,  φάγαμε πολύ και καλά. Γιατί  η φτώχια, όπως και να το κάνεις, θέλει καλοπέραση. Μα τώρα μεταξύ μας, καταλαβαίνει ο Έλληνας από κρίση; Η καλοπέραση παραμένει καλοπέραση. Κι έχει η Θεός! Γιατί τελικά, αυτή η μάλλον απλοϊκή νοοτροπία κρύβει μια μεγάλη αλήθεια. Αν σκέφτεσαι θετικά, η λύση εμφανίζεται εκεί που δεν το περιμένεις.

Γι’ αυτό και φέτος η διακόσμηση  των καταστημάτων, δεν ήταν φτωχική, κάθε άλλο! Οι ντόπιοι επιχειρηματίες τόλμησαν και έδωσαν μια χαρούμενη νότα στην πόλη. Φέτος, είδα πολλά χρωματιστά αυτοκόλλητα (τα αγαπημένα μου) που έδωσαν ιδιαίτερο χρώμα στις βιτρίνες. Είδα επίσης Άγιο-Βασίληδες κρεμασμένους σε ακόμα περισσότερα μέρη, σπίτια γεμάτα λαμπιόνια, μωρά ντυμένα αγιο-βασιλάκια και καλικατζαράκια. Μπορεί ο ήλιος να έλαμψε παντού, το χιόνι να μην πλησίασε καν την Αργολίδα, η κληματαριά της θείας μου να έβγαλε φύλλα 2 μήνες πριν, αλλά η χαρά των Χριστουγέννων ήταν διάχυτη παντού.

Έστω κι αν φέτος ο Άγιος Βασίλης να φόρεσε μαζί με τον κόκκινο σκούφο, και πολύ σκούρα γυαλιά ηλίου! 

Στις φωτογραφίες μερικές μόνο από τις βιτρίνες που εντυπωσίασαν

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Τα Αργολικά" στις 31/12/2009

Share

Επιτέλους! Βρέθηκε το αληθινό μήνυμα των Χριστουγέννων!

Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις παντού. Σε περιοδικά, εφημερίδες, τηλεόραση, ραδιόφωνο. Σε βομβαρδίζουν με την αγωνία να βρεις το τέλειο δώρο για τους αγαπημένους σου, το τέλειο δώρο για σένα, το τέλειο δώρο για το σπίτι. Λόγω επαγγελματικής διαστροφής τις βλέπω και τις παρακολουθώ όλες. Κι όλες θέλουν να με κάνουν να αγοράσω κάτι, να καταναλώσω.

Κατανάλωση, κατανάλωση, κατανάλωση; Είναι τελικά αυτό το μήνυμα των Χριστουγέννων; 

Για μένα, το μήνυμα των εορτών είναι να έρθουμε σε επαφή με το παιδί μέσα μας!  Να φάμε λιχουδιές και μόνο, να παίξουμε με τα παιδιά μας ξέγνοιαστα, να ανέβουμε στο καρουζέλ μαζί τους και να γελάσουμε με την ψυχή μας, να δούμε τα πρόσωπα τους όταν ανοίγουν τα δώρα τους, να νιώσουμε κι εμείς την ίδια τρελή χαρά με τα δικά μας δώρα...Χριστούγεννα είναι να κάνεις τρέλες σαν παιδί, να είσαι στα χιόνια και να κάνεις με πατινάζ παντού, να πέφτεις και να ξανασηκώνεσαι, να πετάς χιονόμπαλες σε όλους, να κλέβεις τα δώρα του Αη Βασίλη, να πετάς κρυφά φαγητό στον συνάδελφό σου όταν δεν κοιτάει και να κάνεις τον ανήξερο, να παίζεις χιονοπόλεμο με ότι βρεις μπροστά σου.... Γιατί τα Χριστούγεννα είναι ωραίο να είσαι παιδί!

Για ένα λεπτό...Φευ, κι αυτό το μήνυμα από διαφήμιση είναι...

Χρόνια Πολλά σε μικρά και μεγάλα παιδιά! 

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Αργολικά" στις 24/12/2009

Share

Φέτος τα Χριστούγεννα ...«θα ‘μαι καλό παιδί»

Έρχονται τα Χριστούγεννα και θέλω να είμαι χαρούμενη! Ότι προβλήματα και τυχόν να έχω, τα παραμερίζω και περιμένω τις γιορτές για να: α) φάω καλά (έως πολύ καλά), β) να δω αγαπημένα πρόσωπα, γ) να πάρω πολλά πολλά δώρα (ακούτε φίλοι;) και φυσικά δ) να ακούσω χαρούμενα χριστουγεννιάτικα τραγούδια, που τ΄ακούς μόνο μια φορά το χρόνο!

Φέτος θέλω να είμαι πολύ χαρούμενη, θέλω να μπω ολόψυχα στο εορταστικό κλίμα ευτυχίας,  αλλά που, δεν μ΄αφήνουν...όπου πάω και όπου βρεθώ, πετάγεται αυτό το πράσινο καρτούν, αυτό το διαβολάκι της τηλεόρασης. Ναι, ναι ξέρετε ποιο λέω, εκείνο το σπαστικό αρκουδάκι, με εκείνη την εκνευριστική φωνούλα, που νιαουρίζει ηλεκτρονικά και λέει κάτι χαζομάρες για καλά παιδιά, που τρώνε το παριζάκι τους...

Ξεκινήσαμε με τη διαφήμιση στην τηλεόραση, προχωρήσαμε στο ίντερνετ, μετά του καλάρεσε του Gummy bear και άρχισε να  επισκέπτεται εκπομπές, να κυκλοφορεί σε CD και τέλος, να με αποτελειώσει με ήχους στα κινητά. Ήχους σε κινητά  ε ν η λ ί κ ω ν , όχι παιδιών...

Αγανάκτησα, έκλεισα τηλεοράσεις, άλλαξα κανάλια, γκρίνιαξα, αλλά τίποτα, η επιδρομή είναι γεγονός. Μεγάλοι και μικροί, σε Ελλάδα και εξωτερικό, τραγουδάνε αυτό το τραγουδάκι που κοντεύει να φτάσει σε πωλήσεις τον Θεό Micheal Jackson…(λέμε τώρα). Χοροπηδάνε,  χορεύουν, και το καταχαίρονται! Επίσης, η συγκεκριμένη μελωδία από το 2007 που κυκλοφόρησε, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και έχει άπειρα βιντεάκια στο διαδίκτυο. Μέχρι και στις εορταστικές εκδηλώσεις του Δήμου Αθηναίων συμμετέχει. Και επιπλέον θέλουν να το κάνουν και ταινία. Δηλαδή τα νεύρα μου τσατάλια...

Είπαμε να είμαστε αισιόδοξοι και να ακούμε το παιδί μέσα μας αλλά αυτό παραπάει! Αλλά, όχι, δε θα αφήσω ένα πράσινο, ψεύτικο αρκουδάκι να με τρελάνει!  Πάω να πάρω το νέο του CD με χριστουγεννιάτικα τραγούδια, και, ή θα το σπάσω ή απλά...θα το χαρίσω στα ανιψάκια μου. Αφού δεν μπορώ να το αποφύγω, τουλάχιστον ας το χαρώ! Άσε που προχτές έπιασα και τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει  «θα ‘μαι καλό παιδί...» Αλλά παριζάκι, σας το λέω, εγώ δεν πρόκειται να ξαναφάω.

Υ.Γ. Πριν από δύο εβδομάδες, στο ονειροπωλείο με τίτλο «Ένα κάστρο, μα τι κάστρο» έγραψα ότι ‘κανένας ξένος δεν αγάπησε το Άργος΄. Με χαρά παραδέχομαι ότι έκανα μεγάλο λάθος. Πολλοί ‘ξένοι’ με πλησίασαν και μου είπαν ότι αγαπάνε πολύ την πόλη και ότι έχουν βρει εδώ το μέρος που θέλουν να ζουν!

Πρώτη Δημοσίευση:
Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 17 Δεκεμβρίου 2009

Share

Σταμάτα καλέ, δεν βλέπεις; Άνθρωπος!

Ημέρα: Δευτέρα με ψιλόβροχο. Κεντρικός δρόμος της πόλης. Τα αυτοκίνητα πάνε σημειωτόν. Τα φώτα τους ανοιχτά. Μια γυναίκα με 2 παιδιά περιμένει να διασχίσει το δρόμο. Περιμένει.  Ένα, δύο, τρία αυτοκίνητα..το τέταρτο σταματάει. Οι πεζοί περνάνε βιαστικά, σχεδόν φοβισμένα, ενόχλησαν...

Ημέρα: Τρίτη. Λιακάδα. Ο ίδιος κεντρικός δρόμος. Ένας άντρας περιμένει στην άκρη του δρόμου να περάσει. Περιμένει.  Και περιμένει. Περνάνε τουλάχιστον 10 αυτοκίνητα, δεν σταματάει κανείς. Σαν να μην υπάρχει. Τελικά, ο άνθρωπος χώνεται βιαστικά στο κενό που δημιούργησε ένας οδηγός, ο οποίος αποφάσισε να σταματήσει  για να μιλήσει σε ένα φίλο του.

Ημέρα: Τετάρτη. Συννεφιά. Μια κυρία φορτωμένη με ψώνια για να φροντίσει σαν καλή νοικοκυρά την οικογένειά της, προσπαθεί να διασχίσει το δρόμο. Ο νεαρός οδηγός επιταχύνει. Την βρίζει. Βιάζεται βλέπεις. Η ζωή του είναι πολύ σημαντική και δεν έχει το χρόνο να αφήσει 5 δευτερόλεπτα την κυρία να περάσει 2 μέτρα.

Στους τουριστικούς οδηγούς της Ελλάδας λείπει η σημαντικότερη οδηγία: «Προσοχή όταν διασχίζετε το δρόμο. Οι Έλληνες οδηγοί κατά 99.9% δεν σταματάνε για τους πεζούς». Γιατί βλέπεις, πας ακόμα και στην επαρχία σε Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία, Γερμανία, κι οι οδηγοί αρχίσουν να κόβουν ταχύτητα με το που εμφανιστείς στο πεζοδρόμιο, ακόμα και  10 μέτρα μακριά. Μου είπαν ότι το ίδιο γίνεται και στη Βόρεια Ελλάδα,  όπως στη Βέροια και την Κομοτηνή. Όχι, όχι, δεν τους το επέβαλλε κανείς, είναι στοιχειώδης ανθρώπινη ευγένεια.

Έχω ακούσει άπειρες δικαιολογίες μέχρι τώρα: «Δεν μας το λένε όταν παίρνουμε το δίπλωμα», (είναι νομοταγής πολίτης βλέπεις, δεν παραβιάζει ποτέ τα στοπ) «Βιάζομαι» (όπα φιλαράκο, οδηγάς μέσα σε πόλη), «Ζηλεύει η κοπέλα μου αν σταματήσω κι είναι γυναίκα» (ε! εσύ είσαι άξιος της μοίρας σου) και το κορυφαίο «Δεν μπορώ να φρενάρω και να κόψω την κίνηση». ΑΚΟΥΣΟΝ, ΑΚΟΥΣΟΝ! ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ  ΝΑ ΦΡΕΝΑΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΨΕΙ ΤΗΝ ΚΙΝΗΣΗ!!! Καλέ, πες ότι βαριέσαι, πες ότι μπαίνεις στο φρούριο που είναι το αυτοκίνητο σου και νιώθεις βασιλιάς. Πες ότι δεν δίνεις δεκάρα για τους συνανθρώπους σου και ότι είσαι λίγο, τόσο δα απολίτιστος. Μόνο μην μου λες χαζομάρες.

Όταν φίλοι - οδηγοί παίρνετε την μεγαααάλη απόφαση να σταματήσετε την κίνηση για να περάσουμε εμείς οι έρμοι οι πεζοί τα 2 μέτρα του δρόμου, δεν μας κάνετε ούτε χάρη, ούτε είναι κάποιο σας κατόρθωμα. Κατά τη γνώμη μου δεν χρειάζεται καν να σας λέμε ευχαριστώ. Εγώ πλέον έχω βαρεθεί να περιμένω ποιος θα φιλοτιμηθεί  και με μπόλικο ‘θράσος’ περνάω. Αλλά εμένα αγνοήστε με. Περνάει η μάνα σας, το παιδί σας, ο παππούς σας...γι’ αυτούς έστω, πραγματικά, δεν μπορείτε να σταματήσετε;

Πρώτη Δημοσίευση:

Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Share