Χωρίς ομπρέλα

«Η Ελλάδα διαθέτει ένα από τα καλύτερα κλίματα του κόσμου, το Μεσογειακό. Το κλίμα αυτό χαρακτηρίζεται για το θερμό καλοκαίρι του, τους ήπιους χειμώνες του, τη μικρή, σχετικά, στάθμη βροχόπτωσης και τη μεγάλη διάρκεια της ηλιοφάνειας που παρουσιάζει. Είναι το ευνοϊκότερο για τον άνθρωπο κλίμα, το οποίο παρουσιάζεται μόνο στα 3% της υδρογείου.» (πηγή livepedia.gr)

Κάτι τέτοια δεν μας έλεγαν στο σχολείο; Καμαρώναμε από περηφάνια στο θρανίο μας, σκεφτόμασταν πόσο τυχεροί είμαστε που ζούμε εδώ. Αλλά από την άλλη, τα είχαμε κι όλα λίγο δεδομένα, τον καθημερινό ήλιο και τα μεγάλα καλοκαίρια, τις μαλακές βροχές και το ελάχιστο κρύο, όλα ήταν, και είναι, ένα χάδι στη ψυχή. Γιατί ο καιρός εδώ είναι ανθρώπινος, ιδανικός για να ζήσεις ελεύθερα, χωρίς περιορισμούς.

Φαντάσου όμως να ζεις σε μια χώρα με συνεχή συννεφιά, μουντάδα και γκρίζο ουρανό... Ξέρω από πρώτο χέρι τι σας λέω, εξήμισι χρόνια στην γηραιά Αλβιώνα δεν ξεχνιούνται...Οι άνθρωποι έχουν τρελαθεί με τον καιρό. Ειδικά με το ατέλειωτο ‘τσουρ τσουρ’ όπως το λέγαμε χαϊδευτικά, δηλαδή την πάρα πολύ απαλή βροχόπτωση που δεν σταματάει για μέρες ολόκληρες, και δεν μπορείς ούτε ομπρέλα να πάρεις, αλλά ούτε και να το ανεχτείς, γιατί τελικά γίνεσαι μούσκεμα.

Αλλά σαν βγει ο ήλιος (γεγονός που τελευταία γίνεται όλο και πιο συχνά) ένας ολόκληρος λαός μεταμορφώνεται σε τρισευτυχισμένο. Μπαίνεις στο λεωφορείο, και ο οδηγός (πάντα με το καλωσόρισμα) σου λέει : «Ωραίος καιρός δεν είναι σήμερα?» Μπαίνεις στο μαγαζί, η ταμίας σου λέει: «Είναι μια υπέροχη ημέρα σήμερα!». Μπαίνεις στην τάξη, ο καθηγητής το πρώτο που θα πει είναι «Αχ! τι υπέροχη ημέρα που είναι σήμερα!» Ένας ολόκληρος λαός με θέμα συζήτησης τον (καλό) καιρό! Που αρκεί να τους χαρίσει το πολυπόθητο χαμόγελο.

Αλλά όλα αυτά δεν γίνονται εδώ! Εδώ είναι Ελλάδα. Όσο κι να βρέξει, τώρα το φθινόπωρο ειδικά, όσο και να πλημμυρίσουν όλα, ο ήλιος θα ξαναβγεί. Γιατί ο ήλιος εδώ δεν μπορεί να κρυφτεί, είναι δικός μας και δεν μπορεί να φύγει από κοντά μας. Μας χαϊδεύει ακούραστα, μας χαρίζει το κέφι το ελληνικό. Αν θελήσεις μια βόλτα στον καθαρό αέρα, στη στιγμή είσαι έξω και μαζεύεις ομορφιά. Ο ήλιος είναι πάντα μαζί μας. Ότι κι αν γίνει, μαζί με την ομπρέλα, παίρνεις πάντα μαζί και τα μαύρα γυαλιά.

Πρώτη Δημοσίευση:
Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 29 Οκτωβρίου 2009

Share

Μια λεβάντα, για πάντα

Σήμερα το σπίτι μοσχοβόλησε λεβάντα! Η γλυκόπικρη, διακριτική μυρωδιά της πλημμύρισε τα πάντα, η αληθινή μυρωδιά της, κι όχι αυτή η ψεύτικη που βάζουν στα απορρυπαντικά...Όχι, δεν τρελάθηκα και γέμισα ξαφνικά όλο το σπίτι με μπουκέτα λεβάντας, ούτε βγήκα σε χωράφια να τη μαζεύω μες τη βροχή! Απλά χρησιμοποίησα για το καθάρισμα του σπιτιού το νέο μου βιολογικό καθαριστικό με άρωμα λεβάντας. Αληθινής λεβάντας. Κάτι που κατάλαβα από την πρώτη στιγμή, ανοίγοντας το μπουκάλι. Γιατί όπως διαπίστωσα, τα βιολογικά προϊόντα καθαρισμού χρησιμοποιούν φυσικά συστατικά και αρώματα, όχι συνθετικά.

Αχ, τις παλιές (κακές) ημέρες, έπαιρνα τα πιο δυνατά καθαριστικά που έβρισκα. Ξέρετε, αυτά που είναι τόσο δραστικά που τ’ απλώνεις και σχεδόν δεν κάνεις τίποτα, απλά ‘καθαρίζουν μόνα τους’. Καθόμουν χαρούμενη βλέποντας τα όλα καθαρά και γυαλιστερά, και αδιαφορούσα για τις πολύ δυνατές χημικές μυρωδιές που με έκανα να τσούζουν τα μάτια και να βήχω. ‘Είναι τόσο δυνατά για να απολυμαίνουν κιόλας’, πίστευα. Και δώστου χλωρίνη και άλλα παρόμοια παντού...

Μέχρι που διάβασα πόσο επικίνδυνα είναι. Πρώτα για τα παιδιά, με επιπλοκές όπως το άσθμα (50% αύξηση σε 20 χρόνια). Μετά για τις νοικοκυρές, καθώς επειδή βρίσκονται συνέχεια σπίτι, αναπνέουν κάθε μέρα ένα τοξικό μείγμα όλων των καθαριστικών τους (70% περισσότερο από το δρόμο). Και τέλος για όλους εμάς, για όλο τον πλανήτη.

Τα συνθετικά αρώματα, όπως η λεμονίνη που δίνει αυτή την απαίσια, ψεύτικη μυρωδιά λεμονιού στο υγρό για πιάτα, ‘αρωματίζει’ πλέον και το νερό των ψαριών σε λίμνες και θάλασσες. Κάθε φορά που έπλενα τα πιάτα μου με αυτό, μόλυνα και το νερό που θα πιω σε 10 χρόνια. Μέχρι πρόσφατα, τα χημικά που χρησιμοποιούμε καθημερινά στο σπίτι μας βρισκόντουσαν στο νερό σε πολύ μικρές ποσότητες. Όχι πια. Τώρα υπάρχουν σε κάθε γωνιά του πλανήτη που έχει εξεταστεί.

Γι’ αυτό κι εγώ σηκώθηκα, πήγα στο σουπερμάρκετ και πήρα να δοκιμάσω το πρώτο μου βιολογικό καθαριστικό. Είχε την ίδια τιμή με τ’ άλλα. Καθάρισε το ίδιο καλά με τ’ άλλα, μην σου πω και καλύτερα. Αλλά αυτή τη φορά δεν θα σκοτώσω σήμερα ένα ψάρι, και μεθαύριο κάτι πιο σημαντικό. Αυτή τη φορά, το σπίτι είναι και καθαρό και οικολογικό!

Πρώτη Δημοσίευση:

Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 22 Οκτωβρίου 2009

Share

Δυο ρόδες μόνο

Μια σέλα, δυο ρόδες. Δε χρειάζονται πολλά για ένα ποδήλατο. Απλό, περιεκτικό, σαν τα μικρά θαύματα του Θεού. Μπορεί να σε πάει σχεδόν παντού, αρκεί να του το ζητήσεις. Δεν ενοχλεί με θόρυβο ή καυσαέρια. Ανταποκρίνεται στη θέλησή σου, αρκεί να το δαμάσεις, γιατί δεν είναι και λίγες οι τούμπες που φάγαμε μικροί.

Τ’ αγαπούν τα παιδιά, το αγαπάνε πια κι οι μεγάλοι. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, ελάχιστα ήταν τα μη παιδικά ποδήλατα. Αν κυκλοφορούσε κάποιος ενήλικας με ποδήλατο τον κοιτούσαν λίγο παράξενα, ειδικά αν ήταν ‘ευυπόληπτος’, ‘σοβαρός’ πολίτης, όπως γιατρός, δάσκαλος κλπ. Μα τώρα, όλα είναι πιο απλά, πιο απενοχοποιημένα. Η πόλη έχει όλο και περισσότερα αυτοκίνητα, αλλά ευτυχώς έχει και περισσότερα ποδήλατα. Ενώ ασφυκτιούμε, ενώ τα αυτοκίνητα μας πνίγουν, πολλοί τα επιλέγουμε ακόμα και για να πάμε στο περίπτερο της γειτονιάς. Βέβαια, οι ποδηλατόδρομοι αργούν...

Το ποδήλατο δε ζητά πολλά, αλλά δίνει. Έχει μικρές ανάγκες, αλλά θα σας δώσει όση αγάπη μπορεί. Για πολλούς αναβάτες, η σχέση είναι σχεδόν ερωτική. Το ποδήλατο είναι ρομαντική ψυχή, δεν αγριεύει. Ακούει, δε φωνάζει. Η κόρνα του είναι μια διακριτική νότα, η κίνησή του αθόρυβη. Εν αντιθέσει με το αυτοκίνητο, το ποδήλατο γίνεται μια μικρή προέκτασή σου, δεν ενοχλεί, δεν πιάνει χώρο.

Αν το αγαπάτε, αγαπήστε το κι άλλο. Του αξίζει. Κι αν δεν το έχετε χρησιμοποιήσει για τις δουλειές σας μέσα στην πόλη, κάντε μια δοκιμή. Το ποδήλατο μπορεί να γίνει ο καλύτερός σας φίλος. 

Αφορμή και έμπνευση για το κείμενο στάθηκαν οι πίνακες της ζωγράφου Νατάσσας Νικολέτου, με θέμα τον "Τροχήλατο Έρωτα", που θαυμάσαμε στο κατάστημα Presenta (www.presenta.gr) στο παλιό Ναύπλιο. 


Εντελώς τυχαία, η ημέρα γραφής συνέπεσε με την ποδηλατοδρομία που έγινε στο Ναύπλιο, την περασμένη Κυριακή. 

Πρώτη Δημοσίευση:

Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009

Share

Εκλογομαζώματα – Διαβολοσκορπίσματα

γραμμένο λίγο πριν τις εκλογές...

 

Βουλευτής Μαυρογιαλούρος, η σταθερή αξία

Αναλύουν, κατηγορούν, εξάπτονται, φωνάζουν, μιλάνε και ξαναμιλάνε...Είναι  παντού...Στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο, καμιά φορά στις πλατείες, και πλέον στα τηλέφωνά μας, σε μηνύματα στα προσωπικά κινητά μας (στη 1 το πρωί), σε πληρωμένες εμφανίσεις στο διαδίκτυο και γενικά όπου μπορούν να ικανοποιήσουν την φυσική λογοδιάρροια τους.

Μιλάνε με ιδιαίτερο πάθος, περίσσεια ειλικρίνεια κι έχουν δυναμική άποψη για τα προβλήματα ΜΑΣ, τους λόγους της οικονομικής μας κρίσης (δεν υπήρξε ποτέ βουλευτής στην ιστορία που τον άγγιξε η κρίση),  και κυρίως για το ποιος φταίει για όλα αυτά (πάντως όχι αυτοί!).  Έχουν έτοιμες τις λύσεις στο τσεπάκι, έχουν την πανάκεια για όλα τα προβλήματα, ξέρουν τα πάντα. Είναι ηθικοί, δεν είναι σαν τους άλλους, αυτή τη φορά μπορούν και θα κάνουν ότι μας υπόσχονται. Είναι οι νέοι υπεράνθρωποι που μας κοιτούν στα μάτια και μας ζητούν ψήφο εμπιστοσύνης.

Οι δηλώσεις τους είναι πέρα από κάθε φαντασία: «Δεν υπάρχουν τα χρήματα να γίνουν όσα πρέπει να γίνουν»,  «Για τις πρώτες 100 ημέρες έχουμε συγκεκριμένο σχέδιο εξόδου από την κρίση» , «Βασικός μισθός 1.400 ευρώ» (αν και το τελευταίο χωρίς μίζες, Porsche, τοκογλυφικές τράπεζες και καλοπληρωμένους ποδοσφαιριστές-τραγουδιστές-διασκεδαστές είναι εν μέρη εφικτό).

Ένα είναι σίγουρο: Οι πολιτικοί μας ζουν σε παράλληλο σύμπαν.

Τους ακούω πολλά χρόνια τώρα. Δεν είμαι ο άνθρωπος που ζει στο δικό του κόσμο και δεν τον ενδιαφέρει τι συμβαίνει στην κοινωνία. Είμαι πολιτικοποιημένο ον. Παρακολουθώ τις ειδήσεις, ακούω τις απόψεις τους. Το θεωρώ αδιανόητο να μην ασκήσω το εκλογικό μου δικαίωμα και να αφήσω τον εαυτό μου και το μέλλον μου έρμαιο της τύχης. Εκνευρίζομαι ιδιαίτερα με τους αδιάφορους για τα κοινά, με τους κυνικούς «όλοι ίδιοι είναι», με τους ανθρώπους χωρίς πολιτική σκέψη και άποψη, που δεν πάνε καν να ψηφίσουν.  Τόσα χρόνια προσπαθώ να τους αφυπνίσω να σκέφτονται και να επιλέγουν, να μην αδιαφορούν.

Αλλά τώρα τελευταία, να σας πω την αλήθεια μου, αρχίζω και τους καταλαβαίνω...

Πρώτη Δημοσίευση:

Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Share

Living on Facebook - Η ζωή στο Φατσοβιβλίο

H Asha ζει στο Λονδίνο. H Myrna στο Dubai, η Keiko στο Τόκιο. Την Heema από την άλλη, όλο τη ψάχνω, γιατί αλλάζει κάθε τρεις και λίγο διαμονή, μια Ισπανία, μια Άγιο Μαυρίκιο, μια Αγγλία. Είναι όλες φίλες μου καλές από το πανεπιστήμιο, κι έχω να τις δω τουλάχιστον 10 χρόνια.Τις περιμένω όμως να έρθουν κάποια στιγμή Ελλάδα. Στο μεταξύ ανταλλάσουμε εμπειρίες ζωής και λέμε τα νέα μας σχεδόν καθημερινά...

Τα ξαδερφάκια μου Λούης, Βαγγέλης και Μαρία ζουν μακριά και συναντιόμαστε μια – δυο φορές το χρόνο. Παρόλη την απόσταση, βλέπω συχνά φωτογραφίες τους, μιλάμε για τον Ολυμπιακό (φυσικά) και γελάμε πολύ, ειδικά όταν χάνει ο Παναθηναϊκός στο Ευρωπαϊκό, που γίνεται συνέχεια...

Ο Κωνσταντίνος έχει μετακομίσει Νορβηγία για να είναι μαζί με το ταίρι του, η Βάσια και η Cristina ζουν Αθήνα...Είναι όλοι τους καλοί μου φίλοι, φίλοι καρδιακοί. Μιλάμε καθημερινά, ανταλλάσουμε αστεία, απόψεις και νέα...αλλά δεν έχουμε συναντηθεί ποτέ από κοντά! Η λίστα είναι μεγάλη, θα μπορούσα να συνεχίζω για πάντα.

Δεν είναι κανένα θαύμα...είναι απλά η ευτυχία του Facebook. Για μένα, δεν υπήρχε κανένας άλλος τρόπος να επικοινωνήσω άμεσα και ζεστά με ανθρώπους τόσο μακριά μου. Το τηλέφωνο βοηθάει την απόσταση, αλλά έχει ένα μεγάλο ελάττωμα: αφορά δυο. Ενώ στο ίντερνετ μπορούμε και επικοινωνούμε όλοι μαζί, σαν να είμασταν σε ένα δωμάτιο και να μιλούσαμε για οτιδήποτε μας ενδιαφέρει.

Στην μικρή αυτή οθόνη του φατσοβιβλίου, βρίσκεις και απολαμβάνεις κομμάτια επικοινωνίας με ανθρώπους που ίσως να είχες χάσει για πάντα. Χαμένοι συμφοιτητές, παλιοί έρωτες, μακρινοί συγγενείς. Αλλά και ανακαλύπτεις νέες ψυχές να αγαπήσεις. Με παρόμοιες απόψεις, χόμπυ και ιδέες.  Δεν αντικαθιστά τη ζωή, αλλά βοηθάει πολύ να είσαι σε άμεση, ουσιαστική επαφή με άτομα που αγαπάς, που συμπαθείς, που θέλεις να ακούς. Κι αν δεν θέλεις πια επαφή με κάποιον, απλά, τον κάνεις delete!  
Πρώτη Δημοσίευση:
Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου 2009

Share

Το Παλάτι του Χτες

Στέκει εκεί, στο κέντρο της πόλης του Άργους. Τα βλέμματα μας τις περισσότερες φορές περνάνε από πάνω του, σαν να μην το βλέπουν, σαν να μην υπάρχει. Φαίνεται εγκαταλελειμμένο. Χρόνια τώρα τα όμορφα χρώματα του ξεθωριάζουν. Τα φύλλα στις μπαλκονόπορτες αρχίζουν και διαλύονται. Το μπαλκόνι δεν έχει ούτε ένα φυτό. 

Το θυμάμαι από παιδί, δηλαδή σχεδόν 30 χρόνια. Η φαντασία ενός μικρού παιδιού οργιάζει, κι έτσι στα μάτια μου μεταμορφώθηκε σε παλάτι στην καρδιά της πόλης, με κλειστά παράθυρα και πολλά μυστικά. Οι κόκκινες, στρογγυλές κολώνες σε συνδυασμό με το γαλάζιο μου θύμιζαν έντονα το παλάτι της Κνωσσού. 

Συνέχισα να το παρατηρώ μεγαλώνοντας, με την κατάσταση του αργά και σταθερά να χειροτερεύει. Δεν νομίζω να έχει βαφτεί ούτε μια φορά όλα αυτά τα χρόνια, κι άνθρωπο δεν έχω  δει ποτέ εκεί. 

Δεν ξέρω γιατί το έχουν εγκαταλείψει έτσι. Δεν ξέρω ούτε πόσο χρονών είναι, ούτε την ιστορία του, και να σας πω την αλήθεια ούτε καν ρώτησα να μάθω. Απλά δεν με ενδιαφέρει. Γιατί δεν με ενδιαφέρει η ιστορία των ανθρώπων γι’ αυτό, αλλά το ίδιο το κτίριο.

Ως φόρο τιμής σε αυτό το μάλλον ασυνήθιστο κτίσμα -που κάθε μέρα θα μπορούσε να στολίζει την πόλη του Άργους-  και με τη βοήθεια της τεχνολογίας, η όψη του αποκαταστάθηκε. Έστω και εικονικά, στολίστηκε, για να σας χαρίσει λίγη από την ομορφιά του. Για να το φανταστούμε παρέα με τα άλλα υπέροχα -αλλά λιγοστά κτίρια- του κέντρου του Άργους. Μπορεί να είναι μετρημένα στα δάχτυλα, αλλά ποτέ δεν είναι αργά να προστεθεί ένα ακόμα μαζί τους.

Πρώτη Δημοσίευση:
Εφημερίδα "Αργολικά" - Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Share